Mrikë Thamza: Amaneti i fundit i një shpirti mërgimtar

U rrita n ’Pejë, nën hijen në Pejën e bukur, plot natyrë jeshile e maleve, ku era i ledhaton livadhet si dorë nëne.
Atje hodha shtatin tim të brishtë, dhe zemra më mësoi rrahjen e parë të ëndrrave.

Pastaj jeta më mori larg, në Sarajevën e bukur, ku rrugët mbajnë gjurmët e lotëve, dhe dallgët e jetës u përplasën mbi mua, si furtunat që s’pyesin kë ngrenë me vete.

Mërgimi më shtrëngoi kraharorin, si diçka që s’e zgjedh dot, por e duron.
Në çdo agim më zgjonte malli, në çdo mbrëmje më fliste atdheu me zërin e dhembjes së butë.

Sot, në pension, jam si lis i vjetër, që ka parë shumë mote, shumë stuhi,
por rrënjët… ah, rrënjët i kam ende në vendin tim,
në tokën që më rriti, bijë!

Dhe kur një ditë të mbyll sytë e kësaj bote,
po në shpirt kam një amanet: eshtrat e mia t’i çoni në vendlindje,
aty ku toka më njeh,
ku dielli më ka përshëndetur fëmijë,
ku emri im ka zë e kujtim.

Le të pushoj në paqe nën qiellin tim, se njeriu mund të endet botëve,
por zemra, zemra gjithmonë mbetet
aty ku ka rrahur për herë të parë! 🇦🇱🇦🇱

 

Ky shkrim është jetëshkrimi i Behide Hasanajt, i sjellë në formë të shkruar dhe i përpunuar letrarisht nga gazetarja e njohur shkodrane, Mrike Thamza
Shkodër, Mrike Thamza
12.12.2025

Kontrolloni gjithashtu

Dritëro Agolli

Bajram Haxhi Demaliaj (Paci)* : NË BYTYÇ ME SHKRIMTARIN E MADH, DRITËRO AGOLLI

Kujtime Dritëro Agolli qëndroi disa ditë në pranverën e vitit 1989 në Krahinën e Bytyçit, …