Fatime Dobroshi: Pjesë nga ditari im

Atëherë, në luftë, nuk isha thjesht një ushtare. Isha gruaja mes gjithë burrave. Çdo hap, çdo veprim matej dyfish. Nuk mund të lejoja të dukesha e dobët. As për një çast. Ata prisnin forcë nga unë – dhe unë detyrohesha ta tregoja, edhe kur brenda vetes dridhesha.

Marshimet ishin të pafundme. Pesha e paisjeve digjej mbi shpatullat e mia, sikur të më shtypte tërë ekzistencën. Pluhur në fytyrë, fyt i thatë, këmbë që dhembnin – por unë i thosha vetes: Nuk mund të dorëzohesh. Jo tani. Jo këtu.

Natën, kur errësira rëndonte mbi ne, frika bëhej më e fortë. Futej brenda meje, bënte frymëmarrjen e rëndë, më mbante zgjuar. Por as këtë frikë nuk duhej ta shihte njeri. Prandaj vendosja maskën – maskën e pandryshueshmes. Vetëm unë e dija se sa e brishtë ishte ndonjëherë.

Kam humbur shokë. Njerëz që u bënë më shumë se miq. Zërat e tyre më mungojnë edhe sot. Fytyrat e tyre shfaqen në ëndrrat e mia. Këto imazhe nuk do të largohen kurrë.

Safeti, Arbeni, Astriti, Kingji, Xhelali, Zenullahi, Ylli, Mehmeti dhe Agroni, baci Mustafa , Ejupi, Gania, Selveri, Sali, Baftia e shumë e shumë tjerë…..

Megjithatë… unë qëndrova. Jo sepse isha më e fortë se të tjerët, por sepse duhej. Sepse guximi nuk do të thotë të jesh pa frikë, por të vazhdosh përpara edhe me frikë.

Sot, kur shikoj pas, e di: kam fituar vendin tim. Nuk isha “vetëm” gruaja mes burrave. Isha ushtare. Isha luftëtare. Dhe kam mbijetuar.

LIRIA KA EMËR – UÇK