Në këto ditë përvëluese… ikur nga vapa…
Meditimet më shtynë në mendime të thella…
Për të kaluarën… të tashmen… të ardhmen…
Për të mirë e për të keq! Eh…
Qava, besoni, për Bacën tim, bacën Ahmet!
Burrë i penës, trim i pushkës,
Fjala e tij gurthemeli!
S’ka si ai, besomëni,
Më në logun e malit e t’fushës.
Dikush pati fatin ta ketë prind, shok, bashkëmendimtar…
Me të të gjithë dolën në liri fitimtar!
Shqipëria ishte në mendjen e zemrën e tij, bash si në dy Ademat,
Amaneti ende jo në vend…
Frymëzim i përhershëm ndër breza përjetësisht,
I juaji, i joni, i të gjithëve… Baca Ahmet!
Unē nuk jam fare poet , Mē besoni shpresoj! Se si kēto fjalē ndērthuren vetē… habitshēm… Pēr vete se besoj!