Selman Sheme

U nga jeta Prof. Selman Sheme, studiuesi i palodhur i Çamërisë

Ndarja nga jeta e Prof. Dr. Selman Sheme ka sjellë hidhërim të thellë jo vetëm në komunitetin çam, por edhe tek të gjithë ata që e njihnin dhe vlerësonin kontributin e tij të çmuar në fushën e historiografisë, gjeografisë, religjionit, folklorit dhe trashëgimisë kulturore. Ish-Kryetari i Shoqatës Patriotike “Çamëria” dhe një ndër studiuesit më të shquar të çështjes çame, ai ka lënë pas një trashëgimi të pasur studimore dhe një vepër të rëndësishme për historinë dhe identitetin shqiptar.

Një ndër kontributet më të rëndësishme të tij është libri “Vendbanimet në hapësirën historike shqiptare të Çamërisë”, një vepër e thellë studimore që ofron një qasje të veçantë mbi historinë dhe kompleksitetin e kësaj treve. Ky botim është një referencë e rëndësishme jo vetëm për studiuesit dhe lexuesit shqiptarë, por edhe për institucionet dhe akademinë ndërkombëtare që kërkojnë të njohin thellësisht Çamërinë.

Gjatë karrierës së tij, Prof. Sheme ka sjellë një sërë studimesh të rëndësishme mbi gjeografinë humane dhe etnokulturën e Çamërisë, duke lënë një trashëgimi të pasur akademike. Ndër veprat e tij më të njohura përmenden: “Çamëria – vendi, popullsia dhe jeta ekonomike” (2005), “Monumente natyrore dhe kulturore të Çamërisë” (2008), “Gjeohapësira e Konispolit” (2009), “Epiri i Jugut – Çamëria” (2014) dhe “Çamëria – vështrim gjeopopullativ dhe etnokulturor” (2016).

Me ndarjen e tij nga jeta, bota akademike shqiptare humbi një studiues të rrallë, i cili me përkushtim dhe integritet profesional kontribuoi në dokumentimin dhe promovimin e historisë dhe kulturës çame. Prof. Selman Sheme do të kujtohet me nderim nga të gjithë ata që patën privilegjin ta njihnin dhe të lexonin veprën e tij.

U prehtë në paqe!

/Diaspora Shqiptare/

Kontrolloni gjithashtu

Shoqata “Kosova për Sanxhakun” e njofton opinionin publik dhe institucionet relevante për një rast të ndjeshëm kulturor dhe kombëtar që ilustron gjendjen e shqiptarëve autoktonë në Sanxhakun e Pazarit të Ri. Rrafshnalta e Peshterit, një trevë e rëndësishme në Sanxhak, me mbi 95 për qind të popullsisë myslimane me prejardhje shqiptare, u okupua nga Serbia dhe Mali i Zi në vitin 1912. Në më shumë se 200 vendbanime të kësaj zone, edhe sot në disa fshatra dëgjohet gjuha shqipe, e cila ka mbijetuar, pavarësisht mohimit të identitetit kombëtar dhe të drejtës për vetëdeklarim. Një rast i tillë është ky i fshatit Ugëll (Ugao), në kufi me Malin e Zi, ku banorët na kanë dërguar fotografi të të dy epitafeve të shkruara në gjuhën shqipe për Fatë Aliçkaj (1910–1966), e lindur në Jezgroviq të komunës së Tutinit dhe e vendosur në Ugëll. Epitafet janë përgatitur për të shënuar varrin e saj në varrezat e fshatit Ugëll, por për arsye ende të paqarta nuk janë vendosur kurrë. Dyshohet se për shkak të tekstit të epitafit në gjuhën shqipe, familjarët nuk kanë pasur guximin t’i vendosin ato. Kjo po ndodh pavarësisht faktit se në kohën e vdekjes së saj, gjuha shqipe flitej nga të gjithë banorët e zonës. Në emër të Kryesisë së Shoqatës “Kosova për Sanxhakun”, i drejtohemi Ministrisë për Evropë e Punë të Jashtme të Republikës së Shqipërisë, respektivisht Ambasadës së Republikës së Shqiptare në Beograd, që ta vizitojnë këtë fshat dhe të njihen nga afër me gjendjen e të drejtave të shqiptarëve në Sanxhak. Shoqata jonë ka nënshkruar Memorandum Bashkëpunimi me Këshillin Kombëtar Boshnjak (BNV), përmes së cilës ka status participues e konsultativ në këtë institucion dhe vepron në Sanxhak. Rasti i epitafeve është vetëm një nga qindra shembuj të diskriminimit që pengon zhvillimin e jetës normale në këtë krahinë të banuar me shqiptarë autoktonë. Ismet Azizi Kryetar i Shoqatës “Kosova për Sanxhakun”

“Kosova për Sanxhakun”: Rasti i epitafit në gjuhën shqipe në fshatin Ugëll të Peshterit në Sanxhak

Shoqata “Kosova për Sanxhakun” e njofton opinionin publik dhe institucionet relevante për një rast të …