leoni

Shaqir Hoti

Sot iu dha  lamtumira e fundit kompozitorit, mjeshtrit të madh të muzikës, instumentistit e artistit,  Shaqir Hoti

Sot iu dha  lamtumira e fundit kompozitorit, mjeshtrit të madh të muzikës, instumentistit e artistit,   Shaqir Hoti. Varrimi është bërë në vendlindjen e tij,  në Rogovë të Hasit.

Një biografi për Shaqir Hotin e lexoi kryetari i fshatit Rogovë, Islam Gashi.

Ai tha se Shaqiri si arsimtar edukoi brezat e rinj dhe ishte në mesin e pedagogëve më të respektuar.

Sipas tij, vdekja e Shaqirit i ka tronditur pasi kjo vdekje është një humbje për familjen dhe shoqërinë tonë.

“Është momenti i vështirë ta përballoni këtë humbje kaq të madhe dhe prekëse, por ju duhet të jetë krenar që e patët një prind, një vëlla, një kojshi kaq të dashur, e një fshatar të mirë, por edhe kombi shqiptar që e humbi një punëtor të madh dhe të respektuar, të njohur në të gjitha viset shqiptare si muzikant dhe mjeshtër i muzikës që lirisht numërohet në mesin e muzikantëve më të mëdhenj kombëtar”, tha ai.

Ai sqaroi se edhe pse Shaqiri jetonte dhe vepronte në Prishtinë, varrimi po i bëhet në fshatin e lindjes, të cilin e ka dashur pa masë.

Shaqir Hoti ishte njëri prej kultivuesve më të mëdhenj të repertorit tradicional/folklorik me mbi 180 komponzime – me këngë e valle, por edhe me bashkëpunime të ndryshme në projekte për kolona zanore.

Ai ishte nismëtar i zejes së krijimit të instrumenteve muzikore dhe me duart e tij krijoi mbi 1,000 sosh. Njihet në veçanti për kultivimin e okarinës – të parën prej dheu që e krijoi në vitin 2010, për të vazhduar më tej me shumë të tjera formash dhe madhësish të ndryshme.

Ishte shpikës dhe inovator i shumë llojeve të reja të instrumenteve frymore me bazë në instrumentet ekzistuese folklorike të Kosovës.

Kontrolloni gjithashtu

Shoqata “Kosova për Sanxhakun” e njofton opinionin publik dhe institucionet relevante për një rast të ndjeshëm kulturor dhe kombëtar që ilustron gjendjen e shqiptarëve autoktonë në Sanxhakun e Pazarit të Ri. Rrafshnalta e Peshterit, një trevë e rëndësishme në Sanxhak, me mbi 95 për qind të popullsisë myslimane me prejardhje shqiptare, u okupua nga Serbia dhe Mali i Zi në vitin 1912. Në më shumë se 200 vendbanime të kësaj zone, edhe sot në disa fshatra dëgjohet gjuha shqipe, e cila ka mbijetuar, pavarësisht mohimit të identitetit kombëtar dhe të drejtës për vetëdeklarim. Një rast i tillë është ky i fshatit Ugëll (Ugao), në kufi me Malin e Zi, ku banorët na kanë dërguar fotografi të të dy epitafeve të shkruara në gjuhën shqipe për Fatë Aliçkaj (1910–1966), e lindur në Jezgroviq të komunës së Tutinit dhe e vendosur në Ugëll. Epitafet janë përgatitur për të shënuar varrin e saj në varrezat e fshatit Ugëll, por për arsye ende të paqarta nuk janë vendosur kurrë. Dyshohet se për shkak të tekstit të epitafit në gjuhën shqipe, familjarët nuk kanë pasur guximin t’i vendosin ato. Kjo po ndodh pavarësisht faktit se në kohën e vdekjes së saj, gjuha shqipe flitej nga të gjithë banorët e zonës. Në emër të Kryesisë së Shoqatës “Kosova për Sanxhakun”, i drejtohemi Ministrisë për Evropë e Punë të Jashtme të Republikës së Shqipërisë, respektivisht Ambasadës së Republikës së Shqiptare në Beograd, që ta vizitojnë këtë fshat dhe të njihen nga afër me gjendjen e të drejtave të shqiptarëve në Sanxhak. Shoqata jonë ka nënshkruar Memorandum Bashkëpunimi me Këshillin Kombëtar Boshnjak (BNV), përmes së cilës ka status participues e konsultativ në këtë institucion dhe vepron në Sanxhak. Rasti i epitafeve është vetëm një nga qindra shembuj të diskriminimit që pengon zhvillimin e jetës normale në këtë krahinë të banuar me shqiptarë autoktonë. Ismet Azizi Kryetar i Shoqatës “Kosova për Sanxhakun”

“Kosova për Sanxhakun”: Rasti i epitafit në gjuhën shqipe në fshatin Ugëll të Peshterit në Sanxhak

Shoqata “Kosova për Sanxhakun” e njofton opinionin publik dhe institucionet relevante për një rast të …