Këto poezi, të botuara në vitin 1980 dhe 1981, në kohën kur Jusuf Gërvalla vepronte në mesin e mërgimtarëve shqiptarë, ribotohen të përgatitura nga Radio – Kosova e lirë me rastin e 65-vjetorit të lindjes së Poetit dhe Atdhetarit tonë të pavdekshëm.
SI TA ZË VARGUN
Tash je më afër
Nuk përfton vetëm netëve të vona
Shpirtkandil farfuritës
I ngrohtë mbi të gjithë
Fluid në shtëpinë time të ngushtë
Dorë e zellshme mes lulesh të verdha
Ta shoh në buzë shpërthimin e pranverës
Në stinën e bardhë
Asnjë natë pa ty
Nuk pushon të heshtë me bubullimë
Asnjë çati për be s’e rrëzuan rrufetë
Je jugë e bardhë. Je tambël mbi zjarr
Lejlek i oxhakut tim
Nuk beson.Ti e paske ditur si lind si perëndon
Stina. Si ringjallet njeriu
Si ta zë fjalën. Përfytyrimin
E netëve të gjata. Bisedat për të dashurit
Shtegtimin tim në ngazëllimin tënd të çiltër
Për “duartrokitjet që vijnë nga rreshtat e fundit”
Vargu i parë i poezisë që do të shkruhet
Lisi më blerosh i bjeshkës
Të vrau fjala e fundit
Uji që nuk ecën. Bërraka
Fluturimi yt është fillim i ri që premton
Po të sheh në ëndërr zabeli
Kroi i etheve. Maja e Strellcit
Në fantazinë e fëmijës je trimi i këngës
Në shqetësimin tënd më së paku ka vend droja
“Fjala”, qershor 1980
ZGJIM GJAKU
Kudo që të kërkoj të gjejë kudo
Në fjalë në lule në kullë në mal
Muret janë rrënuar mes njerëzish
Sikur fati prore ngel mbi prag
Të shtëpisë as i rëndë as transparent
E mban mend fundin e vjeshtës së vonë
Dita që solli shiun s’ish veç zgjimi im
Bërraka s’u përmend më beso
Në plepat e kopshtit flenë zogj
Në lumin e fushës rrjedh ujë i ri
“Bota e re”, maj 1981
KËTU MES NESH
Në ngarendjet stinëve
Plot zgjim të blertë fushe
Të shoh të dëlirë
Ja këtu mes nesh
S’janë prerë flokët e kitarës
S’janë tharë lulet në verandë
S’është vrarë mendimi i pjekur
Në kujtesë
Të prek me këto duar
Ty. Shtegëtimin e parandjerë
Lumin e turbullt që le pas
Dhe shtegun e malit
që puqet me retë
e shqetësimit
De prap pyes
Përse kroi kundërmon erëmali
„Zëri i rinisë“, 1981
FJALË E BLERTË BJESHKE
S’di në flenë trarët shthurur
Apo tenja bren prajshëm
Një zë më ngroh një zë më këndell
Je ora më e zgjar e fushës
Je fjala më e blertë e bjeshkës
Më kot s’i ferron ditët në këtë stinë
Tek fara lëshon rrënjë në rudinë
Të kam parë me Lajmëtar në dorë
Si më fëmijën në kopsht të kam parë
Është ajo vapë vere në dejt e shtatit
Është bulzë e re në manin mjekërrbardhë
“Zëri i rinisë”, 1981
BOTË DIELLI
Besdisjet tua u krahasuan me frymëmarrjen e detit
Me ujëvarat me uraganet me fjalët e të urtëve
Ëndërrimet tua s’u mbërthyen. Kah s’flutuaruam
Në kulla ballë oxhaku në lartësi bjeshke me sqotë
Mengjeseve të paqarta përherë krijuam botën tonë
Prej dielli, prej dashurisë së nënës, prej rënkimi
Në luzmë ninulash liqeni gufon me zë barishtesh
Si çdo nismë e re fryme visesh të lëna në harrim
Në krahët e nadjeve të lagura në stinën që fillon
Prarohesh në dritë lëshon shtat në ujë rritesh në zjarr
Kush nuk i do kaltritë tokën e bukës lisat malet
Kujt s’ia ka ënda t’i bëhët vëlla këngëtarit trim
Mos vallë na pëlqen vetëm të flemë e të ëndërrojmë
“Bota e re”, maj 1981
KANDIL I PASHUAR
më prek me gjuhë dielli me sy fosfori më sheh
tek qëndroj pip në këmbë si para ushtarit të rryer
që bie në log të mejdanit për nder e prag të atdheut
loti e paska amën në gurrën e bardhë në qiell në det
çudi frutet pikojnë nën pemë e lisat bien vetëm mbi tokë
në çastin që unë rri këtu e prehem në heshtjen tënde
im vëlla qet pushkë prej fjalësh e pi kafen e mesnatës
ti di gjithçka je dëshmitari më i saktë i vetmisë
sekretin tënd me gjithë qejf do ta mësonin gjahtarët
dhe si murtajë do të gjesdisnin dyerve të botës
e ke parë ylberin e ditës në shishe e nuk ke bëza
peshk akuariumi para fjalëve valë para pezmit të çastit
mbi supin tënd kurrë shtresë pluhuri as merimange
kundërmon nikotinë dhe ëmbëlsirë të gatuar për festë
më së shumti ke dëgjuar balada për ndarjet për pritjet
ndaj ke etje për dritë siç ka shtëpia për zëra fëmijësh
në kokën tënde të bilurtë betohen miq e të dashur
në flatrat tuaja të zjarrta dashuria merr kuptim amshimi
në rite të prekshme motmotesh e mban vetën burrë
me ty do të pinin gjakun yjet dhe do të bëhëshin vëllazër
“Rilindja”, 22 mars 1994
LAJMËTAR NADJESH
Kënga jote
S’do t’i zgjojë kurrë më
Ata që i zgjove një herë
Lajmëtar nadjesh
Ti që këndon vetëm një avaz
Parmbrëmë mbrëmë dhe sonte
Kërkojmë pemën që kërkon edhe ti
Dhe të gjithë ata që ikën
Për t’u bërë drita jonë
Tashti flenë nën bli
Në zabel mes shavarit
Vetëm mbrëmjeve të festave kthehen
Mes nesh hyjnë të çiltërt
Me frymën e sharkisë ngjallën
E kalurojnë
“Bota e re”, maj 1981
ORË QË ZGJON
sa herë të na zgjojë fryma e këngës tënde betohemi
në bukën e valë në lëngun e njelmtë të urës së fshajtë
lidhet besa në kuvende armët ngjeshën në supe
në netët me yje në ditët pa diell bashkohemi sërish
unë ti dhe ai që aq shumë i kënduam dritës
fjala jote është zgjim edhe erë edhe këngë bilbili
zgjimi yt bekimi më i saktë mbi frute ardhmërie
është kjo dorë miku gufim stine apo mrekulli
deri më sot askush nuk e tha këtu as atje lartë në yje
por secili nga ne beson se ecën me orë të mbarë
se në fisin tim të vogël në trungun tim të lashtë
urtisë tënde të çiltër i besojmë si diellit
në trokun tënd nam madh koha s’fjeti kurrë
ritmi yt hyjnorë prore në krah me ndërrimin
këndell stinë të verdha premton ditë të re
1981
KULLË MERMERI
Kujtimi për ty dhe kënga për namin tënd
Nëpër dimensione kohe u vesh me të blertë
Këtu në poret e nënës tokë dhe në shpirt
Që nga lashtësia bëjmë dashuri me shirat
Me mjegullat e vjeshtës me ritimin e kasolles
Vetëm balli qëndroi lartë kështjellë mermeri
Të ushqyem me zjarr të praruam me legjenda
U dogjëm u bëmë shpuzë për emër për tokë
Shpresa kjo grua fisnike kurrë nuk na braktisi
Sa herë u nisëm në pritje të vjeshtës së tretë
Siç presim rrezen e parë në pjergull mbi derë
Si puthjen e ëmbël të nënës në ditëlindjen tonë
Në zgorin tënd të bruztë lind ëndrra prej fjalësh
Prej lëngut të këngëve për bukën prej klorofili
Ndaj të gjithë kështu të dehur e fillojmë ditën
Me porosinë e rapsodit me këngën e tij në gojë
Të gjallët flenë si toka në stinën e butë të barit
Si fusha si pyjet si lumenjtë në pranverë
“Bota e re”, maj 1981
KUR TË TAKOHEMI SËRISH
do të bisedojmë për miq e të dashur
im at s’do të flasë më me gjuhën e shënjave
bari do të gufojë shthurur fieri do të rritet mal
nën çatinë prej bese stina do të ketë pemë
murana e rrethuar qetë do të flë nën bli
nata do të ketë yje dita do të ketë diell
gajzeri i pezmit do të thahet në rrënjë
ecja pas prijësit më s’do të jetë mashtrim
apo do të agojë nesër prapë diçka si dje
“Zëri i rinisë”, dhjetor 1981