Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
1. Më lër edhe pak
Më lër të jetoj edhe pak,
o rrugë e vdekjes,
se dua të përqafoj kujtimet,
gjithçka që lashë pas:
fëmijërinë që më buzëqesh,
rrugën e gjatë të jetës,
një dashuri që s’harrohet,
nënën me duar drite,
babanë që më pret në prag
motrat që më qeshin,
vëllain që më thërret nga larg.
Më lër të marr frymë edhe pak,
se zemra ka ende kujtime për të përqafuar me mall.
Më lër të ndjej edhe një herë
aromën e vendlindjes,
të dëgjoj cicërimat që s’harrohen,
këngën e zogjve,
të prek aromën e luleve
si një lutje të fundit.
E kur t’i kem prekur të gjitha këto,
kur t’i kem mbajtur të gjitha
në grushtin e zemrës,
atëherë, eja —
mbaroje gjithçka.
2. Puthja në xham
Sado të pastra t’i kesh buzët,
sado të sinqerta t’i kesh puthjet,
mbi të pastrin xham
puthja do të mbetet njollë.
Xhami i ftohtë puthjen s’ta fal —
Veç një shenjë të saj mban.
Një rrugë bën puthja:
Prej syrit zbret në buzë,
prej buzëve zbret në gjak,
prej gjakut zbret në zemër,
prej zemrës në qiell ngjitet lart.
2. Koha
Koha ecën me këpucët e saj të lehta,
çudi — nuk ndihet fare.
Fytyra, trupi i saj s’dihet ku humb.
Nmbetemi në kërkim të duarve të saj.
Kalon tinëz, pa lënë gjurmë,
veç disa shenja,
shenjat e kohës që dallohen
si shenjat e gishtërinjve,
që s’i fshin askush.
Koha ecën lehtë,
si me sandale ajri —
askush s’e dëgjon, askush s’e sheh.
Kalon si hije,
por lë gjurmë të pashlyeshme,
Veç duart e saj i kërkojmë,
ato duar që na marrin gjithçka.
3. Më the
Kur ike, më the:
“E dashur, unë do të vij.”
Dhe të besova me gjithë shpirt,
të prita në vetmi.
Orët mu dukën vite,
vitet — shekuj.
Në vetmi jetova,
të prita, të prita aq shumë.
Por ti nuk erdhe,
sytë e tu më munguan.
Kujtova vegimin tënd aq të dashur,
dhe lotët që të rridhnin atë natë
i mbajta në vetminë time jetime.
S’munda të të harroj.
Të desha si jetën time,
desha ata sy me lot.
Kur ike më the:
“Jeta është me dhimbje për ne të dy.
Unë këtu, ti diku larg.
Dashurinë s’e jetojmë,
veç zemrat tona digjen zjarr.”
Por jeta na ndau fatet,
na dha veç dhimbje, veç lot,
pa gëzim për ne të dy,
i dashuri im.
Kur ike, më the:
“Do të kthehem, e dashur.”
Unë të besova —
me shpirt, me gjak, me frymë.
Të prita…
orët u bënë vite,
vitet shekuj.
Vetmia u bë shtëpia ime.
Por ti s’u ktheve.
Mbeta me vegimin tënd në sy,
me lotët që pikonin atë natë,
me kujtimin që më shponte gjoksin si shpatë.
Të desha më shumë se jetën,
më shumë se dritën,
të desha në çdo dridhje zemre.
Por ti më the:
“Jeta është dhimbje për ne të dy,
ti këtu, unë larg,
dashurinë s’e jetojmë —
veç zemrat digjen zjarr.”
Kështu fati na ndau,
na dhuroi lot, jo gëzim.
Veç dhimbja më mbeti,
humbur thellë në shpirt.
4. I dashuri im
Ai është një djalë
që pret pas derës sime.
Më thërret në telefon
dy herë në ditë:
“Si je, e dashur?”
Pastaj hesht.
Nuk flet për dashuri,
Dashuria nuk është gjuha e tij.
Ndaj shumë nuk flet,
s’ka kohë për dashuri.
Dashuria nuk është fusha e tij.
Ai ka një dashuri tjetër —
atdheun.
Dhe e do më shumë
se askush tjetër.
5.Shkronjat
Dikur shkronjat frikë më kishin,
unë u thërrisja, por nuk vinin.
Larg meje,
në shkresomanitë e kohës,
të ngjeshura në radhë të errëta rrinin,
të mbyllura, të zymta.
Tmerr sajonin,
ushtarë të duarve që i drejtonin.
Unë u thërrisja, u thërrisja,
e etur, me penë në dorë prisja.
Ato vinin fshehur
e unë i rendisja fjalët që sajoja,
thellë në shpirt i fusja.
E në net të heshtura,
prapë karvanin e nisja.
Qylymin kur e ulja,
i puthja, i grisja.
Dikur,
shkronjat më frikësoheshin.
U thërrisja,
por nuk vinin.
Rrinin të ngjeshura
në arkivat e kohës,
Në radhë të errëta,
të mbyllura, të zymta.
Sajonin tmerr,
ushtarë të padukshëm
drejtuar nga duart e mia.
Unë u thërrisja përsëri,
me penën si etje,
prisja ardhjen e tyre të fshehtë.
I rendisja fjalët,
i shtyja thellë në shpirt.
Në netët e heshtura
nisja karvanë vargjesh.
Qylymin e fjalëve e shpalosja,
e puthja,
e grisja.
Dikur shkronjat
frikë më kishin.
Unë u thërrisja,
por ato s’vinin.
Rrinin të ngjeshura,
në errësirën e kohës,
të mbyllura,
të zymta.
Pastaj vinin fshehur
e unë rendisja fjalët
që sajoja qetë,
në shpirt i fusja thellë.
Mbi qilimin i ulja,
I puthja, i grisja.
Në netët e heshtura,
përsëri karvan i nisja.
Unë i thërras ushtarët e saj,
me penën si armë në dorë.
Ato vijnë ngarkuar me fjalë
më ngjiten në shpirt,
netëve të heshtura bëhen karvanë,
qilimë që i shpalos,
i puth, i gris.