Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Zonja dhe Zotërinj, shkëlqesi, marrim lirinë e shprehjes dhe Shprehim kënaqësinë e veçantë që të kërkojmë të shtrojmë pyetjen, për të cilën jemi të prirur të besojmë se shpreh edhe shqetësimin dhe preokupimin e të gjithë atyre që paqen e duan jo vetëm në fjalë por edhe në vepra:
Cili vizion dhe cili mision do të fitojë?
Le të na lejohet pra të citojmë Herman Hessen, një poet nobelist e një shiprt i ndieshëm po aq sa dhe kryengritës, i cili gjatë Luftes së Parë Botërore, për shkak te ideve paciifiste qe shrënguar ta linte Gjermaninë dhe të shkonte në Zvicër, ku iu dha shtetësia zvicerane me 1923.
Një ditë para se të vdiste, ai shkroi poezinë e tij të fundit, me titull: ‘Klithja e një dege të thyer’ ku në mes të tjerash shkruante:
E tharë kumbon dhe këmbëngulëse është kënga e saj,/kryeneçe rikumbuese dhe në fshehtësi ankthi/do të vazhdojë për gjthë verën/për gjithë dimrin gjithashtu.
Do me thënë:
Këmbëngulëse është kënga e saj. Pra, Kënga e Lirisë, Kënga e Europës dhe Kënga e Kosovës së bashkuar.
Sërish, cili vizion dhe cili mision do të fitojë?
Ai që e tha Gëte se njëlloj si Lindja ashtu edhe Perëndimi të Zotit janë, apo ajo që tha Kiplingu, se Lindja është Lindje dhe Perëndimi është Perëndim; pra bashikmi apo ndarja, e kaluara apo e ardhmja, lufta apo paqja?
Vallë cilën tablo dhe cilat pamje do të preferojë Europa, ate të Mona Lizës apo Gernikën?
Vallë, ku do të ishte sot Europa dhe ku njerëzimi sikur të mos bëheshin dy luftërat botërore, që nisën mu në truallin e saj?!
Vallë, çka mendon Marti dhe të gjithë ata që me pseudoaporte si të tijat, e që s’janë gjë tjetër veç se aborte të politikave anakronike të qarqeve të vjetra te Europës së Vjeter, se vërtetë KFOR-i e EULEX-i i paska ndaluar dhe i ndalon shqiptarët për të bërë masakra?
Jo zonja dhe zotërinj. Adem Demaçi beri 28 vjet në burgjet më të tmerrshme të Jugosllavisë, po kurrë kush nuk e dëgjoi të thërriste për hakmarrje.
Shqiptaret nuk i lejon as tradita, as edukata familare e as ajo kombëtare, as dija dhe madje as kulura perëndimore të bëjnë vepra të tilla, për të cilat mentorët e politikës së vjetër të Europës së Vjeter, i akuzojnë pa pra.
Pa egoizëm e pa fanatizëm, siç i ka thenë Ndre Zadeja Fulvio Cordignanos, kur ky po fyente rëndë kombin dhe atdheun tonë, duke lëshuar piskamën: Dëshmitare ty të thërras o e tepruemja/ duresë shqiptare, ti qi vuen pa za/ e bren pa ndi, e kjan pa ankim,/ e therr pa vra..
Ata nuk i ndalon as frika dhe as ndëshkimi. Para së gjithash e mbi gtë gjitha, ata i ndalon ndërgjegja dhe paqësimi, sepse e gjithë Rilindja Kombëtare Shqiptare fillon dhe mbaron, mëson, këshillon dhe frymëzon nën thirrjen e qartësisë lapidare që bëri poeti, publicisti, diplomati dhe burrështeti i shquar, poeti i pushkëve të bardha, shkodrani i mençur e shqiptari i madh, Pashko Vasa, se: ‘Urdhërat e ndërgjegjës kombëtare duhet të na vijnë për krerë dhe të na bindin për ushtarë.’
Apo edhe siç do të thoshin Bajroni dhe Diogjeni: Unë jam qyetar i botës, ki kurajon, mos ke frikë, eja me mua.
Shkoni, thoshte Xhek Keid, digjni arkivat mbretërore, dhe goja ime ka për të qenë Parlament i Anglisë, shkruante Ipolit Ten.
Le të shkojnë dhe le t’i hapin varrezat masive; le të numërohen dhe identifikohen trupat e masakruar, le të hapen arkivat serbo-jugosllave, arkivat e monarkive ballkanike e të shteteve të tyre shoveniste, madje jo vetëm ato, dhe krimet që historikisht janë bërë kundër shqiptarëve, kanë për të qenë vetë apologjia jonë më e mirë dhe më e drejtë, si përpara gjyjatës njerëzore ashtu edhe para asja hyjnore.
Prandaj zonja dhe zotërinj, më shumë drejtësi për shqiptarët, më shumë korrekteëi zonja dhe zotërinj, sepse politika nuk është më e lehtë se fizika, siç ka thenë me të drejtë gjeniu i shkencës Albert Ajnshtajni, por edhe për vetë faktin që e ka dëshmuar historia se kurrë me nuk do të ketë paqe në kurriz të shqiptarëve, jo vetëm pse në hapësirat euro-atlantike kemi një realitet të ri, një njëmendësi të re, jo vetëm pse rrethanat gjeo-politike nuk janë më aq te disfavorshme siç kanë qenë më përpara për shqiptarët, por sepse nuk mund të injorohet përgjithmonë e drejta demoktarike sa dhe e shenjtë e një kombi me histori të dëshmuar mijëravjeçare, pët të jetuar i lirë në tokat e tij e ku prej se ka lindur dielli mbi këtë botë: është popull autokton.
Rrëfe, o mal i Sopotit/dhe ti, Tomor i Zotit, siç do të shkruante poeti ynë kombëtar Naim Frashëri, apo siç do të shkruante Lamartinit se: ‘Dheu ish vetë perëndi e stërgjyshërve të shqiptarëve, siç qe dhe Dielli dhe Deti, ndaj besoheshin dhe adhuroheshin prej tyre.’
Apo ashtu siç ka thënë një prej ikonave më të shquara të njerëzimt, Abraham Linkoln: ‘Ata që ua mohojnë lirinë të tjerëve, nuk e meritojnë ate për vete, sepse edhe drejtësia e Zotit do t’ua heqë atyre lirinë. Gjerësa unë nuk dua të jem skllav, nuk dua te jem as pronar skllevërish…Duke mos ia dashur të keqen askujt, duke ua dashur të mirën të gjithëve, me përkushtimin aq shumë ndaj së drejtës, sa Zoti na krijon mundësi ta shikojmë të drejtën. Atëherë, le të përpiqemi që ta mbarojmë punën që kemi ndërmarrë: t’ia shërojme plagët kombit, të kujdesemi për ata që ia kanë kushtuar jetën luftës, për të vejat e tyre dhe për jetimët e tyre, të bëjmë gjithëçka për të arritur një paqe të drejtë dhe afatgjatë brenda nesh dhe me të gjitha vendet e tjera.’
Pra, zonja dhe zotërinj, shkëlqesi:
Mbrojtje/Apologji për Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës, për të drejtën tonë demokratike, legjitime, krejtësisht të natyrshme dhe pse jo edhe të perëndishme, Apologji për kombin shqiptar, Apologji për të vrarët dhe të zhdukurit në masakrat e panumërta të kryera nga klikat shoveniste ballkanike të Aleksandër Karagjorgjeviqit, të Nikolla Pashiqit, të Mareshalit gjakpirës jugosllav Josip Broz Tito (sidomos në Drenicë – ne Arbninë e Vogël), të Gjeneral Jankoviqit, te Apisit e te Dorës se Zezë Serbe, të Drazha Mihajlloviqit, të Aleksandër Rankoviqit e të Sllobodan Millosheviqit, të Sava Batares e të Miliq Kërstes; Apologji per krimet e kryera nga Napoleon Zerva e bandat andarte greke të frymëzuara edhe nga Venezillosi për ëndrrën e çmendur të Vorio-Epirit; Apologji për bashkatdhetarët tanë-mish nga mishi ynë e gjak nga gjaku ynë, rënë në gjenocidin dhe etnocidin kundër shqiptarëve; Apologji për Albanokaustin, Apologji për të Masakruarit në Masakrën e Tivarit e Lugut të Baranit, për Masakrën e Isniqit kur me 1921 u prenë dhe u masakruan nga serbet 38 vetë; për masakrat e Becit, të Mejës, të Reçakut, të Preakzit, të Qyshkut, të Rahovecit, të Krushës së Madhe, të Belegut, të Burgut të Dubravës; Apologji për të masakruarit në Masakrën e Peshkopisë, Apologji për Shpirtrat e bardhë të shqiptarëve të zhdukur e të hedhur nëpër puse e shpella, Apologji për shqiptarët/europianët e djegur nëpër furrënalta e të ngrirë në frigoriferë, Apologji për personat-shqiptarët e pagjetur e të zhdukur, apologji për të masakruarit, të torturuarit, të karbonizuarit, Apologji për gjakun e brerë nga mijtë, Apologji për të masakruarit në kazamatet jugosllave, Apologji për arkivolet e djemve qe u ktheheshin nënave të vdekur nga shërbimi ushtrak jugosllav, Apologji për të helmuarit e të paralizuarit nga helmi i Serbisë së Sllobodan Millosheviqit, Apologji për të torturuarit në Goli Otokun famëkeq, në Qelikullat e Nishit, në CZ-n famëkeqe të Beogradit e në Kullën e Sheremetit, Apologji për të vrarët, të masakruarit e të torturuarit e hedhur nëpër varrezat massive me të cilat janë mbushur tokat shqiptare, Apologji për klavikulat e vjedhura, Apologji për faktet e fshehura e për artefaktet e vjedhura nga toka jonë, Apologji për arat e mbjellura me mina, Apologji për plisat e përgjakur, Apologji për të zhvendosurit nga vatrat stërgjyshore dhe nga trojet shekullore, Apologji për Urën e Ibrit të këputur në dysh, Apologji për Kosovën si tërësi territorial-pra Apologji për Europën e Bashkuar, Apologji për paqen edhe ashtu të përgjakshme dhe Apologji, Zë-Thirrje dhe Zemër-Thirrje për një paqe të përhershme në hapësirën e përgjakur ballkanike, Apologji për nënat me lotë në sy, për nuset, për motrat, për vajzat që nuk dinë se ku i kanë djemtë, vëllezërit e burrat; Apologji për fëmijët që nuk dinë se ku i kanë prindërit, Apologji për kalamjtë e cfilitur të Kosovës martire, Apologji per motrat që nuk i lanë të bëheshin kurrë nuse, Apologji për nuset që s’i lanë kurrë të bëheshin nëna, Apologji për gjymtyret e këputura e për kurmet e sakatosura, Apologji për armatën e të papunëve, Apologji për varfërinë ekstreme, Apologji për shqiponjat që fluturojnë lart ndër shekuj por që presin si në një shtetrrethim për të marre një vizë Apologji për Tragjedinë e Otrantos e për të mbyturit në lumin Tisa, Apologji për europianët që nuk mund të venë pa viza në Europë, Apologji për viganin e mendimit e të veprimit politik e të vizionit Euro-Atlantik për Kosovën-Ukshin Hotin:
Apologji për Albanokaustin!…
Tomas Stern Eliot ka shkruar se dy vetë e ndajnë botën: Dante dhe Shekspiri. As në Ferrin e të parit dhe as në tragjeditë e të dytit, nuk ka skena më rrëqethëse e krime më makabre se ato që janë bërë ndaj shqiptarëve historikisht! Vetëm në fund të shekullit XX-të dhe në fillim të shekullit XXI, janë kryer mbi 400 masakra mbi shqiptarët e pambrojtur e të pafajshëm. Është e pashembullt në historinë e njerëzimit, që krime e masakra përmasash të tilla të ndodhin mu në zemër të një kontinenti që është djep i qytetërimit. Pa dyshim se kjo të kujton Parajsën e Humbur, poeti i së cilës Xhon Miltoni, shkruante një testament, jo vetëm për Europën por për gjithë njerëzimin:
Krimi nuk fillon aty ku nisë gjakdredhja, por aty ku vritet arsyeja!…
