Ahmet Qeriqi: Një paradoks tejet i çuditshëm, mercenar, po vegjeton në dy vitet e fundit në Kosovë, në Shqipëri e më gjerë

16/02/2022 Analiza

Tema të tjera...

Me rastin e rënies së Murit të Berlinit në nëntor të vitit 1989, dy vite më vonë edhe rënies e shkatërrimit nga brenda e nga jashtë të Bashkimit Sovjetik, u shënua një kthesë të madhe në humbjen e baraspeshës globale, e cila kishte mbretëruar në botë prej vitit 1945, pavarësisht se ajo periudhë ishte konsideruar si “Luftë e ftohtë” me ndarjen e thellë ideologjike të saj.

Rënia e Murit të Berlinit dhe ajo e Bashkimit Sovjetik, ishte manifestuar me pasoja sidomos në ish-shtetet socialiste, të cilat në konkurrencë ekonomike me Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe të Evropës Perëndimore, kishin humbur betejën e bashkë me të pretendohej të humbiste edhe rendi socialist-komunist, që konsiderohej jo vetëm si utopi, por si një rend i “dëmshëm” për njerëzimin.

Lufta dhe propaganda dyzet-vjeçare, që bota kapitaliste perëndimore i kishte bërë socializmit duke e barazuar me fashizmin, madje duke pretenduar që të paraqitet si rend më i zi sesa fashizmi e nazizmi kishte thënë rezultate tejet të dëmshme, në shumë aspekte, jo vetëm ideologjike, por edhe ekonomike e shoqërore, të cilat janë acaruar tej mase në decenien e fundit, me një polarizim edhe më të thellë.

Ku polarizim megjithatë rezultoi me krijimin e një shteti të fortë komunist, sikur është Republika e Kinës, e cila pa dyshim se në disa segmente është forca më e madhe ekonomike, ushtarake e tregtare e botës. Në mos e para e dyta po se po. Po kështu edhe Rusia, si “trashëgimtare” e bashkimit Sovjetik, edhe pse jo me ideologji socialiste apo komuniste, radhitet në mesin e tri katër shteteve të më fuqishme të botës, sidomos në armatimin bërthamor.

Rënia e Murit të Berlinit, në Shqipëri, kishte nxjerrë në sipërfaqe forcat kundërshtare të Partisë së Punës së Shqipërisë, në radhë të parë forcat profashiste e pro naziste, por edhe forcat, zogiste, legaliste, balliste në emigracion, të cilat kishin shfrytëzuar momentin historik, sidomos krizën ekonomike në vend, e cila për disa vite ishte thelluar në mungesë të duhur të reformave, por edhe të sabotimit, që i bëhej rendit dhe shtetit nga një pjesë e integruar në vetë radhët e Partisë së Punës së Shqipërisë.

Për dallim nga të gjitha shtetet socialiste të Ballkanit dhe një pjese të Evropës, Shqipëria nuk arriti t’ i mbante frenat e pushtetit, unitetit dhe vetëdijes e ndërgjegjes politike e kombëtare. Për me keq u lejua të dalin në sipërfaqe forcat e errëta të së kaluarës, segmente të rrezikshme të shërbimeve sekrete, veçmas jugosllave e greke, u nxorën nga burgjet dhe u rehabilituan si kundërshtarë të regjimit të gjithë të burgosurit, hajna, vrastarë, dhunues, sabotatorë, të cilët kapën momentin për ta goditur shtetin dhe për ta djegur atë, meqë regjimi nuk i mbajti dot frenat e rendit dhe të ligjit.

Në një gjendje të tillë kaotike, në mungesë gatishmërie dhe përgjegjësie për ta ruajtur shtetin dhe institucionet, regjimi dështoi. Në vend filloi anarkia, djegia e plaçkitja e pronës së përbashkët, shkatërrimi e tërë asaj ekonomie, që ishte ndërtuar me djersën e një populli të tërë, dhe, për një vit u shkatërrua ajo që ishte ndërtuar për 45 vite. Pastaj filloi ikja e madhe nga atdheu pasi propaganda antishqiptare kishte bërë të veten.

Regjimi i Partisë së Punës u shpall “antipopullor”, u vetë rehabilituan forcat kolaboracioniste gjermane e italiane, forcat zogiste e mercenare dhe filloi hakmarrja e madhe me moton për “shkatërrimin e çdo gjëje që ishte ndërtuar në kohën e komunizmit”, në mënyrë që Amerika të fillonte “ndërtimin e Shqipërisë” nga zeroja, nga aty, ku gjoja e kishte lënë në vitin 1945.

Gjatë tri decenieve prej vitit 1990 e deri në ditët tona, Shqipëria mbeti një vend në tranzicion, në rrugë për ta gjetur vetën mes Lindjes e Perëndimit, Lindjes të cilën nuk e do dhe Perëndimit i cili nuk e honeps dhe nuk e pranon, për shumë shkaqe dhe për asnjë arsye.

Me qëllim për t’u “shitur” si evropianë dhe për t ua bërë qejfin e për t’ iu hyrë në “hatër”, udhëheqësit e Shqipërisë gjatë këtyre tri decenieve kanë përdorur të gjitha format e metodat, për të marrë përkrahjen dhe simpatinë e Evropës, e cila nuk i trajton si të tillë çfarë janë, por i trajton sipas paragjykimeve fetare, pikërisht në segmentin më të fortë dhe më të pastër të kombit, i cili me shekuj ka mbajtur dhe ka restauruar tolerancën dhe harmoninë fetare, si asnjë komb apo popull të botë.

Rikthimi në skenën politike i segmenteve të fuqishme të ish forcave kolaboracioniste në tri qendrat shqiptare, Tiranë, Prishtinë, Shkup, është rezultat i luftës së pa ndërprerë të qarqeve antishqiptare nga jashtë dhe i forcave mercenare nga brenda.

Përpjekjet për të rehabilituar të gjithë protagonistët e forcave fashiste e naziste, zogiste, balliste sidomos në Shqipëri dhe forca retrograde naziste titiste e rankoviqiste tani edhe në Kosovë, pavarësisht se janë përpjekje donkishoteske, ato po vegjetojnë dhe po mbijetojnë, në mënyrën më të pandershme, më të papërgjegjshme dhe më të dëmshme për shqiptarët në përgjithësi.

Edhe pse ligjërisht në Shqipëri pushtetin faktik e ka Partia Socialiste, pushtetin e forcës mujshare, ideologjike në deformimin e historisë e kanë forcat e quajtura të djathta, të cilat në kohën e fundit kanë pësuar goditje, pikërisht nga forca më e madhe e botës, e cila i kishte ndihmuar duke menduar se me ata do të fundoste komunizmin në Shqipëri, por korri një rezultat krejt të padëshirueshëm.

Në Kosovë pushtetin faktik e ka Lëvizja Vetëvendosje, por jo me elektoratin e vet që pretendon të jetë parti e majtë, por me shumicën e elektoratit nga LDK-ja nga ish Lidhja Komuniste Jugosllave. Zgjedhjet vendore në Kosovë dëshmojnë se cili është në të vërtetë elektorati i Vetëvendosjes, tani që nuk i ka më votat e Vjosa osmanit, të cilat iu kanë kthyer Lidhjes Demokratike të Kosovës.

Forcat politike shqiptare në Maqedoninë e Veriut janë heterogjene në pikëpamje ideologjike, të pa përcaktuara, meqë ato vegjetojnë majtas e djathtas duke qenë satelite të partive sllavomaqedone në pushtet. Të supozojmë se BDI-ja është më shumë e majtë se sa e djathtë, por ajo lidh koalicione qeveritare si me të majtët e reformuar socialistë ashtu edhe me të djathtët ultra-nacionalistë të partive sllavomaqedone. Të tilla janë edhe forcat e tjera politike, të cilat për nga elektorati janë më të vogla dhe më me pak ndikim.

Në vendet tona të degdisura e të ndara në gjashtë pjesë sundojnë edhe shumë mujsharë e mercenarë, njerëz pa ndërgjegje e vetëdije kombëtare, njerëz të të gjitha ideologjive e përcaktimeve, njerëz që orientim jetësor kanë pasurimin, zhvatjen e pushtetit, egocentrizmin e sëmurë e të neveritshëm, për t i sunduar të tjerët, duke e menduar vetën zot të botës, intolerantë e arrogantë, përderecakë partiakë që kanë vegjetuar në të gjitha partitë, prej LKJ-së, në LDK, prej LDK-së në PDK-AAK, e prej këtyre në VV e kështu deri sa të jenë gjallë, në luftën e tyre, në luftërat e tyre, për gjithçka, po jo për Kosovën, jo për Shqipërinë, jo për atdheu e përbashkët, por për partinë e liderët aktualë…