Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Pa fotografi, dua të të kujtoj si dikur kur ishe profesori im!
Kallnorin e preferuat që
të mos shuhet “flaka e janarit”,
si në një Olimpiadë kur
zgjedhin më të mirët për
të vazhduar trashëgiminë.
Ju zgjodhët të premten e
bekuar, ditën e parë apo të
fundit të krijimit të tokës,
numrin 13 më të përfolur në
këtë jetë kalimtare .
Siç thashë sot se “pse” nuk
ka “sepse”, e di që është
në kundërshtim me ligjet
e fizikës, por me ligjin e
Zotit është “Bëhu” dhe kështu
ndodh në raport me ne.
Që ikja juaj në këtë muaj,
në një mot pa mot dhe në
një stinë pa stinë këtë vit,
është për t’u mos harruar.
Më kujtohet ai krahu juaj i
djathte qe mbeshtetej në
tehun e tabeles deri sa
ligjeroje per gjuhen me
te bukur ne bote, ato 36
shkronjat e shqiptuara
tingellonin si kenga e
nje gjeraqine, disa nga
zanoret dhe disa
nga bashkëtingëlloret qe
i quajte perëndesha që vetëm
ne i kishim si bekim në alfabet.
E pagëzove edhe luginën
e gjeraqinës me emrin e
shpendit që këndoi atje, për
të qenë më
pranë bashkëluftëtarëve
të vrarë edhe keni jetuar
aty për të vërtetuar se
nuk ka vend për t’u frikësuar
nga demonët në luginë
siç e quanin të tjerët.
Ju e zbukuruat luginën të
dukej si shqiponja me krahë
të shtrirë dhe e ngritur mbi dy kodra, mbjellët një jetë atje përgjithmonë , me
pemë e perime ku gjeraqinat
fluturonin me gëzim në
shoqërinë tënde, duke
joshur zogjtë e tjerë që
të vinin dhe të kuvendonin,
deri sa bletët pjalmonin
polenin nga lulet më të
bukura të akacieve dhe
atyre që lulëzojnë në luginë,
siç thoshin të egër por të virgjër.
Si mund të veprojnë demonët
atje ku dëgjohej
cicërima e zogjëve dhe ku
ka plot koshere bletësh ,
mitin e “frikës” e ktheve në
një parajsë për këtë botë.
Deri sa po behet ceremonia
e shoqerimit tuaj per në
banesen e fundit unë
nuk jamë aty për t’ju
them lamtumirë, por
me kujtimet që i kamë do të
ju kujtoj në atë klase ne
gjimnazin e vjeter,
dritaret ishin nga varrezat
të kthyer, shkumes ne
doren e ngritur, kur
deshet te shkruani ne
dërrasën e zezë për
një shekull tregime.
Mbase aty pranë shkollës
do të pushojnë eshtrat e juaja përgjithmonë.
Fytyra juaj e zgjatur me
thekë dhe balluke kthyer
anash për të zbuluar ballin
dhe ajo hundë e drejtë që
lidhte si urë dy mollëzat
dhe sipër atyre syçkat,
sy shqiponjë, na jepte pamjen e një portret autokton rilindas.
Ju ishit vetë e vërteta dhe
na quajte “Flamuri i shkollës”
që rrallë i thoshe dikujt,
Ju vetë ishit Flamur kuq e zi,
me ngjyrën e gjakut të
shkruar plot vepra dhe
luftove për liri.
Ishte privilegj të të kisha profesorin tim.
Qofshi prej banorëve të Xhenetit. U prefsh ne paqe profesor Prof. Dr. Sabahajdin Cena, Lavdi të qoftë!
