Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Nga 9 shkurti i këtij viti Kosova po jeton një nga krizat më të zgjatura institucionale që nga shpallja e pavarësisë. Mungesa e një marrëveshjeje mes shumicës dhe opozitës për formimin e qeverisë ka paralizuar jetën politike dhe ka thelluar mosbesimin e qytetarëve ndaj sistemit. Kuvendi mezi u konstituua, me shumë seanca të dështuara e debate të zjarrta, derisa u zgjodh kryetari, por pa asnjë përparim të prekshëm drejt krijimit të institucioneve funksionale.
Në vend që të ndërtohej një konsensus politik për të mirën e përbashkët, partitë janë zhytur në përplasje të pafundme, duke e akuzuar njëra-tjetrën për dështimin e procesit. Kjo luftë nervash ka nxjerrë në pah mungesën e një vetëdije të mirëfilltë shtetërore.
Interesat partiake, grupore e personale kanë mbizotëruar mbi interesin publik, duke e lënë vendin në një paqartësi të rrezikshme politike.
Në këtë lojë të “patates së ngrohtë”, secila palë mundohet t’ia lërë përgjegjësinë tjetrit. As shumica nuk ka numrat e nevojshëm për ta formuar qeverinë, as opozita nuk guxon të marrë përgjegjësi, nga frika e humbjes politike në prag të zgjedhjeve të reja. Një situatë e tillë tregon jo vetëm krizë besimi, por edhe mungesë vizioni për drejtimin e shtetit.
Gjestin e fundit të Albin Kurtit, i cili ia ofroi mandatin Glauk Konjufcës për të formuar qeverinë, shumëkush e lexoi si lëvizje taktike për t’ia “lënë në dorë” opozitës pataten e nxehtë. Tashmë, ish-opozita gjendet në një pozitë të vështirë: nëse e pranon sfidën, rrezikon të dështojë; nëse refuzon, përballet me akuzën se po e pengon zgjidhjen institucionale. Në të dyja rastet, humbësi i madh është qytetari, që mbetet peng i kalkulimeve të ngushta politike.
Kjo krizë e zgjatur është simptomë e një sëmundjeje më të thellë: mungesës së kulturës politike dhe përgjegjësisë shtetërore. Kur politika bëhet lojë taktike e jo shërbim publik, atëherë “patatja e ngrohtë” nuk është më vetëm metaforë, por realitet që djeg shpresën e qytetarëve për një shtet funksional e demokratik.
Në fund, historia do të tregojë kujt do t’i mbetet në dorë kjo patate e nxehtë, por një gjë është e sigurt. Derisa politikanët të mos e kuptojnë se shteti nuk është pronë e partive, por e qytetarëve, Kosova do të vazhdojë të endet mes krizave dhe pritjeve të pafundme.
