Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Aksioni i rikthimit të Kurtit dhe LVV-së te mediat, të cilat, me zë të lartë gjatë gjithë mandatit qeverisës, kur pushteti i tyre ishte në “qiellin e shtatë” u shpallën si Media të Serbisë, na vjen sot si një tabula rasa, mbi të cilën secili prej nesh mund të shkruajë pa drojë hipotezat e veta, qoftë edhe ato më keqdashëse.
Ky dhjetëmujorsh dështimi për t’u rietabluar në pushtet të ligjshëm përmes votës së marrë e vendos leximin tonë në dy binarë, të cilët në fund prodhojnë të njëjtin përfundim: etje për pushtet përtej çdo morali dhe çdo parimi të paravendosur si normë sjelljeje.
Nuk është hera e parë për Kurtin dhe LVV-në. As thyerja e parë as e fundit për elektoratin e saj besnik. Për trushpërlarët, mjafton ta ketë thënë Mesia i tyre.
Gjella e këtyre zgjedhjeve u shërbye, edhe një herë, në sahanin e vjetër të parimit:
“Qëllimi arsyeton mjetin.”
Kushdo që e kujton bizarinë e shprehjes pa turp të Kurtit për përgjegjësinë e rënies së Mon Balajt dhe Arben Xheladinit pas braktisjes së idealeve për të cilat ata ranë –“se duheshin sakrifica për t’u rritur elektoralisht” (parafrazim i imi), sot nuk ka vështirësi ta kuptojë këtë rikthim në mediat e shpallura armike të Kurtit dhe LVV-së.
Kushdo që kujton përpjekjen e VLAN për bërjen e qeverisë dhe braktisjen e saj në minutën e fundit, e ka të lehtë ta kuptojë këtë ardhje të beftë në mediat e shpallura armike.
Kushdo që e kujton thyerjen deri në palcë të përuljes së “Profesorit Isë”, diminutiv i krijuar nga slogani “Isë, Isë, argat i Serbisë”, e ka të lehtë ta kuptojë ngrënien e gjellës që vetë e helamtisen Kurti dhe LVV-ja, duke u kthyer në “Mediat e Serbisë” në Kosovë.
Kushdo që e kujton shprehjen “Kushtetuta nuk e lejon bashkimin me Shqipërinë, gjë që nuk e kemi ditur”, e kupton djallëzinë e kësaj çorbe të prishur që po e han Kurti dhe LVV me rikthimin në “Mediat vrastare të Serbisë”.
Kushdo që kupton përjashtimin e Agim Veliut nga qeveria Kurti I — duke thyer marrëveshjen e koalicionit me LDK-në si kalkulim elektoral për të veshur tumën me terrin e mendjes — e ka të lehtë ta kuptojë djallëzinë e kthimit të Kurtit dhe LVV-së në “Mediat vrastare të Serbisë”.
Kushdo që lexon jazin e hapur brenda GUXO për minimizimin e rrezikut armik të brendshëm, e kupton djallëzinë e kthimit në mediat e Kosovës, sepse kjo është lodhja e fundit. Nuk ka më vend për teprime.
Kurtit dhe Vetëvendosjes i janë shterrur mundësitë, pasi i janë privuar hapësirat e manovrimit djallëzor nga të gjitha partitë politike. Leqitja i ka bërë ata lëngatë për t’u braktisur. Dhe kjo po ndodh, edhe pse jo me rënie të shpejtë, por me bjerrje domethënëse.
Kjo bjerrje domethënëse, e dukshme me trend rritës, jo vetëm që i ka privuar nga mundësia e bërjes së pushtetit, por i ka vënë para reflektimit në frikën e madhe të humbjes së tij. Humbja e pushtetit apo prerja e çdo fije me të kaq prerazi mund të jetë fundi i tij — jo vetëm politik, por edhe lëndë gjyktash e gjykimesh qytetare.
Fryma gebelsiane e qeverisjes dhe terri mbi strukturat e veta të etabluara në pushtet, institucionet dhe terrenin e propagandës për kujdesin e pastërtisë së figurës së njëshit – Fyrerit, ka krijuar një qark të mbyllur ku janë zier njëmijë e një deformime, keqmenaxhime dhe pse jo, edhe keqpërdorime.
Heqja e ‘Petës së Lakrorit’ është vet reflektimi dhe frika që ka shtyrë Kurtin dhe Vetëvendosjen ta gëlltisin gjellën e vet-helmatosur “Media vrastare të Serbisë” në Kosovë dhe t’i vërshojnë ato me kthim të shitur kinse nga reflektimi. Djallëzi që nuk shitet kollaoj.
Në sfondin e kësaj djallëzie që ka lënduar gjeopolitikën tonë, mjafton të kujtohet thënia e Kurtit: “Ne jemi europianë”, dhe rendja eksponent pas eksponenti derisa ia mbyllën dyert të gjithë — një e nga një, dhe së fundi tërësisht e bashkë.
Vetëvendosje nuk dështoi sepse u tradhtua nga individë të caktuar, paqoftë edhe kreu i saj Kurti. Ajo u transformua sepse ideali i saj fillestar ishte i papajtueshëm me realitetin politik dhe gjeopolitik të Kosovës dhe shqiptarëve në përgjithësi. Drejtuesit e saj ndoqën këtë realitet hap pas hapi, varësisht nga sa ngjiteshin në skenë.
Nga një lëvizje që ndërtoi identitetin mbi refuzimin dhe moralizimin absolut, ajo u shndërrua gradualisht në establishment politik, të cilin dikur e quante armiqësor: PDK, LDK etj.
Duke u rendur nëpër rrugëtimin politik të Vetëvendosjes, shohim jo vetëm “ndryshime qëndrimesh”, por braktisje parimesh që përbënin ADN-në e lëvizjes. Kjo i dhemb secilit idealist që në nisje të VV-së përjetoi frustrim populist, ku temat e mëdha përbënin karrotën ëndërrimtare për të cilën ia vlente edhe flijimi.
Kur drejtuesit e Vetëvendosjes që donin lavdinë mësuan pushtetin, e bënë atë kafshatë poshtëruese të idealeve dhe sot po e hanë ditën për drekë, duke u lëshuar në realpolitikë, ku përpiqen të gjejnë daljen në paqen që ua siguron kamja, qoftë ekonomike që kanë krijuar, qoftë e petkut të elitës që ua veshën me aq përpjekje masat mbështetëse.
Në dhimbje të një kujtese ku poshtërimi i mbështetësve i quajti 47%-shi analfabet, them se në këtë rikthim ka vetëm djallëzi.
Ta besosh reflektimin e kësaj kaste është e vështirë, po aq sa është kollaj ta lexosh nevojën e saj. Derisa të kuptosh frikën për terrenin e panjohur ku mund të përfundojë me rënien nga pushteti, mjafton të ndjekësh “Mediat vrastare të Serbisë” në Kosovë ku përjargia e KATËS do të na thotë gjithçka.
Le ta bëjmë.