Rrustem Geci: H E R O I K A – poemë për Kryengritjen e 11 Marsit, 1981

12/02/2015 Kultura

Tema të tjera...

Tek po pija kafenë e mëngjesit

një zë shumëzohej nga qyteti

lashë kafenë, dhe dola në rrugë

në Prishtinë kudo kryengritje

Ajo këngë e zëshme e Kosovës

ai zemërim gjigand i studentëve

bekimin e kishte nga populli

që të ndjek udhën e historisë

O sa na gëzoi ai himn i rinisë

O sa na gëzoi neve Prishtina

Në tëra ato duar të bëra grusht

unë pashë urtësinë e një vullkani

Unë, më i vogli poet i Kosovës

një qytetar i thjeshtë dhe pa tituj

i mblodha vet disa pika të gjakut

që ky marsh i lirisë të shkruhet!..

Studentët, loçkat e shpirtit

më të mirët e kombit, më të

dashurit; më të patremburit

më të zgjedhurit, faqekuqët

thyen xhama, pasqyra, orendi

goditën figurën e pushtuesit

për ta nxjerrë në shesh të

vërtetën, dhe atë ferr të bërë

Në kryengritjet 1968 – 2000

mbi rininë trime të Kosovës

u sul e gjithë ushtria e serbit

individ të muzgut, karkalecë

polic me medaljone krimesh

njerëz me urejtje të pëtejme

specialistë të ndëshkimeve

titistë me babë dhe me bir

Udbëistë të çajtoreve, berberë

miq të armiqve të sofistikuar

drejtorë bankash, sindikalistë

gjykatës me pozita në shtet

iu sulën rinisë së Kosovës

moshës sonë më trimërore

Në ato vite të kryengritjeve

dhe të urtësisë së vullkanit

Një natë në Prishtinë ; në

Tavnik e në Ferizaj; në Pejë

e Prizren ; në Gjilan dhe në

Gjakovë; në Tetovë e Ulqin;

në Prizren e Skënderaj, në

Preshevë e Kumanovë; në

Mitrovicë dhe në Medvegje

edhe ëndërrat kullonin gjak

Prej se njihen të mbjellat

dhe prej se njihen të korrat

Kosova të bukurën e ka

në gjuhë, në armë, në luftë

flisnin gjyshet dhe gjyshërit

Në traktet e viteve 1981

të çdoditshme ishin thirrjet;

vullneti popullit nuk shkilet

vullneti i popullit nuk jepet

vullneti popullit nuk shuhet

as me tanke, e as me burgje

Në ato vite të pushtimit serb

shqiptarët ishim të kërcënuar

natën, ditën, në rrugë, në punë

sulmoheshin shkollat shqipe

sulmohej mielli dhe buka, uji

dhe pemët, mësuesi dhe libri

emri dhe mbiemri, prejardhja

sulmoheshin veshjet, dasmat

kostumi dhe veturat, punët e

ditës, ndenjat e vona, njerëzit

e zakonshëm, të mbjellat dhe

bujku, të drejtat e festave, dhe

fëmijët tanë arrestoheshin, sa

herë festonin festat e betejave

Në ato vite të pushtimit serb

serbët pakicë na gjenociduan

të përkrahur nga Beogradi

shtienin në çdo gjë shqiptare

vrisnin që të shpërnguleshim

nga tokat tona stërgjyshore

Në ato vite të gjenocidit serb

në sofër të familjes shqiptare

mungonin fëmijët, shija dhe

ngjyra, e një Kosove të lirë!

Në Kosovën e atyre viteve

Prishtina, kryengritësja jonë

u ngrit lotët t´i kthejë në gurë

në grushte, në armë, në beteja

Zullumi këputet prej s´trashi

shkruan në librin e urtësisë

Prishtina , trimja e Kosovës

pështynë ekranin e televizorit

natën e zezë pis, dhe ngritet

shtypjen me grusht ta mbys!..

Vlimeve e mëdha të Kosovës

militantë të luftës thërrisnin

të bëhemi me më shumë duar

të bëhemi më shumë grushta

që lirinë ta ngrejmë me gjak

Preshevë, Shkup dhe Tetovë

të mblidhemi në sheshet tona

që Kosovën ta bëjmë të lirë

të bukur dhe të përbashkuar

Kosovë, bëje dorën grusht

është çasti i sprovës sonë

mbaje sqimën, mos u tremb

Prishtina sonte s´ ka gjumë

ajo do që të jetë në betejë

kudo që ka një prangë

kudo që shkilet një varg

Unë, më i vogli poet , më i

vockli, një banor i Kosovës

i mblodha këto pika gjaku

kjo poemë të mos humbet

Kosovë, sonte s´ jam poet

sonte jam i njëjtë s´ i ju

dhe kam aq gjak në trup

të jemi së bashku për liri

Prishtinë,e bukura Kosovës

këngën mos e le të të ikë

mbaje fort, dhe shtrëngoje

është gjakja jote e shpirtit!

Algjebra, Zjarri, Shkëlqimi

Kosovën e thërrisnin me zë

Bjeri daulleve kundër armikut

zgjoni ata që nuk janë zgjuar

trokitni në shtëpi të gjithsecilit

në të gjitha shkollat dhe qytetet

mbushni rrugët me vehten tuaj

të dëgjoj toka, ajri, dhe qielli

se këtë jemi! Dhe gjallë jemi!..

Liri, unë e ti jemi Kosovë

liri, unë e ti jemi Shqipëri

liri, unë e ti jemi Iliridë

liri, unë e ti jemi Preshevë

liri, unë e ti jemi Ulqin

liri, unë e ti jemi Çamëri

liri né jemi më shumë se kaq

liri jemi të gjithë shqiptar

Prishtina të rënët i kënd

dhe e ruan kujtimin për

në himnin kuqezi të këng

në himnin kuqezi të fitores

O i plagosur që qan me shiun

Të gjitha kohërave gjak u dhamë

në beteja të luftës e burg të rëndë

gjak dhamë për tokë e për qiell

gjak dhamë që të rrojmë më mirë

Të gjitha kohërave gjak u dhamë

që atdheut t´i japim veten tonë

që diellit t´i themi mirëmëngjes

që lirisë t´i themi këtu të kem

Të gjitha kohërave gjak u dhamë

në Trojën e parë Trojën e ndanë

në Trojën e dytë Trojën e vranë

në Trojën e tretë turqit na ranë

Të gjitha kohërave gjak u dhamë

të lirë të rrojmë në vendin tonë

gjak dhamë për tokë e për qiell

gjak dhamë që të rrojmë më mirë!..

Rrustem Geci – Prishtinë, mars-prill 1981

Poezia e Rrustem Gecit është poezi e angazhuar lirike me nota të theksuara atdhetare

Rrustem Geci është emër i njohur i letrave tona. I takon brezit të intelektualëve e veprimtarëve shqiptarë, të cilët në kohën e dhunës dhe robërisë serbe, sidomos në vitet ‘80-’90 të shekullit të kaluar, ashtu si shumë shqiptarë të tjerë të viseve të robëruara të Shqipërisë, u detyrua të përcaktohet për rrugën e mërgimit, e cila poetit i hap edhe varrë të reja, jo vetëm në botën e perceptimit dhe komunikimit poetik. Larg Atdheut, larg vendlindjes, brengat, shqetësimet sa vinë e shtohen. Atyre brengave u shtohen edhe shqetësime të tjera nga jeta në mërgim, në një vend të huaj, pavarësisht sa mund të jetë mikpritës, sepse “guri i rëndë peshon në vend të vet, sepse guri i shkulur njëherë vështirë ngulet sërish”. Pavarësisht nga këto mesazhe dokesore shqiptare, jeta është dhënë për ta jetuar, qoftë edhe në dhe të huaj, madje qoftë edhe nën robëri, gjithnjë me aspiratë për çlirim.

Alfa dhe omega e krijimtarisë poetike të këtij poeti e veprimtari, ka qenë dhe po mbetet Shqipëria, e cila është një dhe e tërë në shpirtin dhe frymëzimet e tij, por vazhdon të lëngojë e ndarë dhe e përçarë në shumë pjesë, si moti e tani. Vazhdon të jetë zë i ngritur peshë në ndërgjegjen të tradhtuar të Evropës Plakë e njerkë në të njërën kohë, sepse:

Zemrën e kam të fortë
po trupin në pesë pjesë
më shumë se një shekull
jam nën degë të rrufesë!..

Zemrën e kam të fortë

po trupin në pesë pjesë

e v r o p a t më copëtuan

kur Evropa s´ish e drejtë.

(Çka tha liria)

Poeti mediton e shkruan për një Shqipëri, që përballoi sunduesit më të egër të botës, fqinjët më grabitqarë e hileqarë që i njeh historia, një Shqipëri që edhe kështu si është nuk jepet, sado e mekur, sado e keqtrajtuar, sado e ndarë dhe e nakatosur. Me besimin e pa tundur për realizimin e aspiratave të natyrshme të bashkimit të pjesëve në një tërësi, me besimin e poetit që kurrë nuk e tradhtoi poezinë e fjalën e lirë, me entuziazmin e intelektualit që kurrë nuk dorëzohet ai porositë:

“Rritu bimë e gjuhës dhe e fjalës

ti që vjen nga gjiri tragjik i jetës

ji shpërthim i flakëve të shpirtit

je lavdi e popullit të përgjakur”

(Antologjia e zemrës)

Rrustem Geci, duket se ka lindur me poezinë, për poezinë, me fjalët që “fluturojnë” lartë e ulët dhe janë prore në një sferë të preokupimeve të trurit. Ato fjalë që duhet prore të jenë të gatshme për t’i kapur dhe për t’i bërë zap mendimet në kohën e reflektimeve, fjalë që bëjnë roje për ta kapur motivin, që është bërë një me kuantet që janë kudo të pranishme, të lëvizshme, reflektuese. Janë fjalët fillim e mbarim, Kosovë, Shqipëri, Liri, pavarësisht se bota ecën me të veten, në trajektoret e saja, qoftë edhe në zjarrmi e theqafje, sepse koha për asnjë çast nuk ndalon…

Digjet e piqet kjo botë n´zjarrmi

Kosovës kudo ngulmon gjak i ri

arti i çlirimit nuk njeh kufij

në të gjitha kohërat ka emrin, liri!..

(Antologjia e zemrës)

Jeta nuk do të kishte kuptim pa tokën, pa atë pjesë të tokës që quhet Atdhe, Mëmëdhe. As Atdheu nuk do t’i kishte hiret e veta pa lirinë, pa më të shtrenjtën e njeriut. Andaj toka dhe liria janë njëzuar në botën e poetit, ato janë si mishi e thoni, nuk bëjnë dot njëra pa tjetrën…

Imja është kjo tokë
foli liria, vetëtima e saj
unë jam e juaja, sa të më
mbroni, dhe të më mbani
(Çka tha liria?)

Poezia e Rrustem Gecit kryesisht është poezi lirike me nota të theksuara atdhetare, është poezi e angazhuar në kuptimin realist dhe motivues të fjalës, sepse ajo i drejtohet njeriut, brengave e shqetësimeve të tij, i drejtohet Atdheut, trojeve të lira, por edhe atyre ende të robëruara, i drejtohet Shqipërisë. Si e tillë krijimtaria e këtij poeti nuk mund të jetë ndryshe pos poezi e angazhuar me të gjitha tiparet pozitive, me tërë koloritin kombëtar, nganjëherë edhe me mesazhet që nxjerrin kokë larg në kohët e historisë, që nxjerrin zëra lirie nga Pirroja, Teuta, Skënderbeu e deri te Legjendari, Adem Jashari. Në totalitetin e saj, kjo poezi e begatë së sasi e cilësi, i referohet sinkronisë dhe diakronisë shqiptare, së kaluarës e së tanishmes, kohës dhe hapësirës, sepse nuk ndahet dot e sotmja nga e djeshmja, nga e cila rrjedhë dhe në varganin e së cilës degëzohet e lidhet në tërësinë e saj.

Poeti, në tërë krijimtarinë e tij i ka kushtuar kujdes të duhur gjuhës, sepse poezia e tij buron prej kësaj gjuhe “hyjnore” me të cilën shprehet më së miri bota jonë, preokupimet e shqetësimet tona, gëzimet e hiret tona, vuajtjet e mjerimet, por edhe fitoret e ngadhënjimet.

Për dallim nga disa poetë që pretendojnë të jenë super të moderuar, futuristë e arrivistë, Rrustem Geci ndihet fare mirë duke qenë pjesë e traditës, e vargut të rimuar por edhe të lirë, pjesë e fjalës që thyen gurin, pjesë e trashëgimisë bashkëkohore poetike, pjesë e një tërësie të kthjelltësisë së kështjellës poetike shqiptare.

Në rrugën e tij të gjatë, i preokupuar prore me poezinë, Fjalën e lirë, Lirinë, Atdheun, me mallin e Roganës e të Dardanisë, të Kosovës, Çamërisë, të tërë Shqipërisë, poeti ka krijuar stilin e tij të shprehjes poetike, mjaft origjinal si në formë ashtu edhe në brendi.

Karakteristikë e kësaj poezie është stilistika e pasur, fjalët e kursyera, fjalëformimi, poetik, gjuha e begatë, natyra e çiltër pa depresion e pesimizëm.

Ahmet Qeriqi

11 shkurt 2915

…

Rrustem Geci U lind në fshatin Roganë të Dardanës më 6 janar të vitit 1950. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, ndërsa të mesmen, në Gjilan e Dardanë. Më pas kreu Fakultetin Ekonomik. 15 vjet ka punuar gazetar në Radio Televizionin e Prishtinës. Pas mbylljes së këtij mediumi elektronik nga regjimi i Milosheviqit, mërgon në Dortmund të Gjermanisë, ku edhe tani jeton.

Rrustem Geci deri tani ka nxjerrë në dritë, 17 libra, 2 monografi, dhe 15 libra me poezi; 1.“Demonstratat e luleve“, 2.“Antologjia personale“ 3. „Jeta në letër“,4.”Mielli dhe uji“, 5. ”Afeida”“, 6. Arbdheu“, 7. “Dridhjet e barit“, 8. “Këngë qipshte“ 9.„Erdhëna“,10.„Një rrënjë ulliri jemi“, 11.“Shqipëri në çdo shtëpi”, 12.“Milenium”, 13. “Rogana”, 14. “Heroika”, 15. “Gacat e prushit”,16. “Pasha këtë tokë”, dhe 17.“Atdhetarët”, dhe së fundi, “Kanuni poetik”, një përmbledhje librash me 2 mijë faqe. Rrustem Geci viteve të fundit është prezentuar në 5 antologji të poezisë shqipe, dhe me një antologji të Gazetarisë shqipe. Dy antologji ku është prezentuar edhe Rrustem Geci, janë në poces të botimit. Rrustem Geci, është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës prej vitit 1995. Këtë jetëshkrim të shkurtër,për poetin Rrustem Geci e mbyllim me një poezi të tij : Gjak u bënë vargjet / derisa erdhën tek ju / për të dhënë mesazhin / e një mesdite të bukur /. Këto dhe 23 mijëra vargje të tjera, janë bota poetike e Gecit, e përmbledhur në librin monumental ,“Kanuni poetik”. (Derada Gashi, Frankfurt)

Cikël poezish nga libri, “Kanuni poetik” !.

Antologjia e zemrës

Eja muzë e ngadhënjimit të artit

fletë e çdo dite, muaji dhe viti

kjo kohë më bën të vet-digjem

me bashkudhëtaren time, poezinë

Rritu bimë e gjuhës dhe e fjalës

ti që vjen nga gjiri tragjik i jetës

ji shpërthim i flakëve të shpirtit

je lavdi e popullit të përgjakur

Në shpirtin vullkanor të poezisë

bërë i kam betejat e secilit varg

në jetën biologjike të këtij libri

je nënëmadhja e arbërimit tonë

Shqipëri, unë e ti jemi një gjak

që nga pellazgët e lashtë e Iliria

tokat tona qenë shesh i luftërave

dhe arenë gjaku e perandorive

Kosovë, kryengritëse e këngës

stërmbesë e dardanëve të Trojës

në trup ende ke plagë të gjakut

nga fqinjët që tokat na i grabitën

Liri, bëje dorën grusht, mos u jep

me emrin tënd u rritëm betejave

për ty dashurova mes plumbave

për ty i rashë grusht dallgëthyesve

Nuk ka paqe për lumin me vaj

nuk ka paqe për lumin e ndarë, me

pikën e gjakut i këndoj bashkimit

liri, këngës dua t´i shkojë në fund

Hënë është dhe pjesa që s´ndritë

diell është dhe nata që e jetojmë

me pellazgët jemi njëgjakësh

shqiptarët kudo janë një vëlla

Atdhe, hapi arkivat e dhimbjes

në pasqyrë i shoh armiqtë e mi

kjo botë qenka vërtet me përrallë

Shqipëri ka vetëm në gjuhën time

Digjet e piqet kjo botë n´zjarrmi

Kosovës kudo ngulmon gjak i ri

arti i çlirimit nuk njeh kufij

në të gjitha kohërat ka emrin, liri!..

Dortmund, 2015

A D R E S A

Krejt në fillim ishte toka
ishte ajri, fryma dhe shiu
dielli, mëngjeset, mesdita
pemët e egra të fushave

Krejt në fillim ishte rëra
shkretira e territ të gjelbër
shija e bukës dhe kripës
zanafilla e plot fillimeve

Krejt në fillim ishte zjarri
mendja që s´ mbyll sy
e krejt më pastaj ia behën
lulet e kopështit,të lashtat

Krejt në fillim ishte ugari
mbjellja farërave në tokë
arbërimi i emërvendeve
dhe mbëltimi i të folmes

I burgosuri i idesë

Jam zë i fjalës së plagosur
jam zë i fjalës së ndaluar
dhe jetoj ku jeton Kosova
dhe jetoj ku jeton Shqipëria

Në flakët që vetëm rriten
goditem nga valë të ashpra
nga përsëritjet monotone
të akteve të konferencave

Jam zë i fjalës së murosur
jam vetja ime e paluajtshme
në këtë tokë të përjetshme
sa jam i lashtë, aq edhe i ri

Në luftën që kemi përpara
kam plot të pashpërthyera
jam arti që nuk mburrem
jam arsyeja që nuk jepem

GJUHA SHQIPE

Jam nënë e disa gjuhëve
mëmën e kam pellazge
ajo mua më trashëgoi
të jem e gjithmonshme

Ky mesazh i shekujve
10 mijë vjet pellazgji
dhe 3 mijë vjet Iliri
është gjuha jonë shqipe

Kosovë, Iliridë, Çamëri
trualli im g j u h ë s o r
me ju unë jam shqiptar
me ju unë jam Shqipëri

Gjuhë indoevropiane
bijë e gjuhës shqipe
sa gjuhë nga gjuha jonë
u bënë gjuhë më vete

A D H O A N I

Na ishte njëherë një zog
me qiell shumë të gjerë
Dardani e kishte emrin
Iliriane e kish mbiemrin

Në mbretërinë e tokës
atë zog të gjelbërimeve
të ngjashëm me kaçubat
mëllenjë atë e thërrisnim

Ai zog poetik i fushave
I motshëm 13 mijë vjet
rron Fushës së Kosovës
po s´ i një lirik i madh

Adhoani, një trim dardan
nga shkambijtë e Trojës
Trojën e pa si e varrosën
kufijtë Ilirisë t´ia tkurrin

ÇKA THA LIRIA?

Zemrën e kam të fortë
po trupin në pesë pjesë
e v r o p a t më copëtuan
kur Evropa s´ish e drejtë

Kosovës shumë po flitet
se bisedat s ´ janë mirë
Kosovën e duam tamam
pa pranga e pa mynxyrë

Imja është kjo tokë
foli liria, vetëtima e saj
unë jam e juaja, sa të më
mbroni, dhe të më mbani

Zemrën e kam të fortë
po trupin në pesë pjesë
më shumë se një shekull
jam nën degë të rrufesë!..

L U A R D I

Fjala e shkruar në letër
shprehë gjuhën, identitetin
të folmen shqip të popullit
artin në jetën e përditshme

Fjala e shkruar në letër
është krijimi më hyjnor
është qënia, është kultura
është gjaku ynë gjuhësor

Në shpirtin e një letërsie
ka frymë, ka personazhe
dhimbje të grumbulluara
udhëve të pavullnetshme

Fjala e shkruar në letër
dhe e pjesërishmja e jetës
janë shumëfishi i shpirtit
është përballja më sublime
që gjuhën e bëjnë të gjallë

R R Ë N J Ë Z A

Shoqe shoqe kallamoqe
misrin tim pse ma hoqe
misërin tënd pse se poqe
shoqe shoqe kallamoqe

Shoqe shoqe kallamoqe
posi bleta pas më ndoqe
posi rrodhe sot s´mu hoqe
shoqe shoqe kallamoqe

Shoqe shoqe kallamoqe
misërin ti pse s´e poqe
misërin tënd pse e dogje
shoqe shoqe kallamoqe

Shoqe shoqe kallamoqe
djemtë neve sot na duan
djemtë duan të na puthin
në misërishte këtu pranë

Lidhja e shkronjave

Jetojmë në të njëtën kohë
nën të njëjtin qiell me yje
ku e bukura dhe i bukuri
dihatin me të njëjtën frymë

Jetojmë në të njëjtën kohë
ku valë të ashpra të jetës
thyhen nëpër kundërthënie
dhe shpërndahen qyteteve

Jetojmë në të njëjtën kohë
me të njëjtën etje të shpirtit
ku koha është krejt pakëz
për të krijuar më shumë

Jetojmë në të njëjtën kohë
Me të njëjtin gjak të kohës
Ku bashkimi i shkronjave
Ngre zërin e përbashkimit

QERPIKËT E HËNËS

Poezia, lokja e gjitha këngëve
nënëemadhja e gjitha arteve
me gjak muzash është lindur
me gjak muzash është rritur

Kjo dritë e të gjithë zemrave
me mijëra vjet e qytetëruar
herë-herë e lënë mes udhëve
po ato rreze jete i shpërndanë

Në proceset e gjata të krijimit
poezia e ruajti frymën e saj
mardhënjen poetike me kohën
fal frymës poetike të shpirtit

Në prehërin e art të letërsisë
rritet më e bukura e arteve
më e portokallta e ndjesive
dhe më e shenjta e dhimbjeve

Kujtesa e diellit

Ky breg shkëmbor i detit
I ruan të gjitha kohët e tij
shijen e ajrit dhe erërave
lagështinë e mëngjeseve

Ky breg shkëmbor i detit
I veshur me rreze e hije
është shpresë e vetë detit
heshtja poetike e tokës

Ky breg shkëmbor i detit
është dritësim i lumejve
dhe shkon përtej anijeve
që ky det të ketë një jetë

Ky breg shkëmbor i detit
I ruan të gjitha kujtimet
të anijeve të skllevërve
dhe tregëtarëve të luftave

KËSHILLTARËT

Me ajrin e bardhë të fushave
me ajrin e bardhë të maleve
me ajrin e të gjitha dritareve
shqiptarët do të bashkohen
për aq sa ndarja na ka ndarë
Shqiptar të të gjitha trojeve
merrni frymë zjarrit që ndizet
historia shkruhet me të bëra
që nga e hëna në të djelen, që
nga mëngjesi, deri natën vonë
Shqipëri, e gjithë shqiptarëve
afrohu më pranë tokave tua
tokave që fqinjët ty t´i morën
bëhu bashkë me Kosovën
bëhu bashkë me Iliridën
bëhu bashkë me Çamërinë
për aq sa ndarja na ka ndarë

E DIELA E FJALËS

Vetmi,pse duhet të jetoj me ty
më mërzinë dhe shoqet tua
me rrapëllimat e erës tënde
me përsëritjet tua monotone

Ji më e kujdesshme me mua
mbretëria jote s´më pëlqen
hije, ti s´më bën dot të lumtur
unë çdo çast jam i burgosur

Në jetën time të përditëshme
unë nuk jam krejt i vetëm
ti je shqetësimi im i bukur
pse unë sot jam kaq i dehur

Poezi, ma hiq qafe vetminë
dhe aventurën e nënhijeve
muzë, pse më rri aq e heshtur
e më deh, me aq pak aromë!..

Shqipeve të lirisë
– Xhevës e Fehmi Lladrovcit

Kosova i deshi për vete
të vuajtur ishin të dy
ata deshën të vdesin në
këmbë, të vdesin për liri

Lirinë e kishin në zemër
një pushkë kishin të dy
ata jetuan për të vdekur
ata vdiqën për të jetuar

Në pamje ishin të fisëm
në luftë qenë të bukur
ata e deshën Kosovën
më shumë se veten e tyre

Xheva e Femi Lladrovci
që kur ishin fëmijë
fletoret i kishin me zogj
dhe duart me shqiponja

T R E P Ç A

Në Trepçë është palca e Kosovës
qenia që të adhmen ma cakton
le të çmenden gjitha perënditë
Trepça Iliriane mua s´më mohon!..

Në të dielat e arit dhe të argjendit
në të hënat e shiut dhe metaleve
u vetëlind plumbi , zinku, argjendi
dhe kristalet me flori të Trepçës

Hapini ballinat e faqeve të tokës
të shihni feldspathet,…manganin
në të reshurat…mes vullkaneve
u vetëlindën Trepça dhe Opali

Qahen thëngjillet, floriret e tokës
qahet humusi.. dhe argjilet blu
me gjunj të natës m´i bien tokës
qahen pemët për degët kërcu

Fol gjuhë e lashtë e kësaj toke
Trepça e Kosovës prindin e di
Në Trepçë Kosova ka një emër
Mëmë e baba ia quajnë, Shqipëri

Komandant Lleshi
Fjala e fundit e Ridvan Qazimit

Zotërinj të historisë
Zotërinj të Luginës
unë fjalën e mbajta
gjaku ynë të mos thaj

Mes heshtjes e pritjes
fjalën e armatosëm
që Pushka e Preshevës
të dëgjohet Evropës

Zotërinj të l u f t ë s
Zotërinj të historisë
O do të jemi të lirë
O lufta jonë s´ndalon

Miq, vëllezër, popull
të gjallë dhe të rënë
unë fjalën e mbajta
Lugina të jetë e lirë!..

B A B U S H I
poemë për Gjergj Kastriotin- Skënderbeun

Në bashkësinë e kombeve
dhe në historinë e luftave
nuk ka hero të ngjashëm
që mund ta ngrejë aq lart
emrin e dhéut dhe atdhéut
dhe emrin e popullit të tij
sa trimi, Gjergj Kastrioti
Në kohën e Babushit tonë
Shqipëria ishte një tërësi;
e zgjuar në çastet e kohës
E zgjuar për luftë dhe beteja
Nën qeverisjen e Gjergjit
edhe guri kishte kurajon
që atdheun e shqiponjave
askush të mos e lakmojë
Në atë epokë të ndritur
Gjergj Kastrioti, Babushi
i bashkoi gjithë shqiptarët
në luftë kundër armikut

2
Në takimet e tij në Durrës
në Gjirokastër , e Shkodër
në Shkup, Thanë, e Kosovë
Gjergji e thërriste popullin
që populli ynë t´i përgjigjej
proceseve të qytetërimit
Në Thanë, ai i foli popullit
“S´di çfarë ju bën të dashur
s´di çfarë ju bën të lumtur
por, nën tehun e shpatave
me shpatë duhet të luftojmë!”
Pra, para se t´ia behë lufta
përpara se të vijnë Osmanët
këtu ishte Gjergj Kastrioti
g j a k u ynë i l i r i s ë
Në ç a s t e t më të duhura
në çastin më të vështirë
Gjergji i dha shkëlqim tokës
dhe i çau të gjitha rrethimet
Shqipëria të mos shkilet

3
Në njëzet e katër luftëra
në njëzet e katër beteja
në njëzet e katër fitore
Gjergji ishte lavdia jonë
ai që i dha përgjigje kohës
të rrojë për jetë Shqipëria
Princa të mirë të Arbrit
i fliste Këshillit të luftës
mos u ligështoni, mbahuni
jini në detyrë të atdheut
kjo pasuri e vetëdijes suaj
për të mbrojtur Shqipërinë
veten dhe gjënë e gjallë
na bënë nder të gjithëve
që liria të jetë Shqipëri
që liria të jetë shqiptar
dhe që liria të jetë flamur
Princa të zgjuar të Arbrit
lufta është ekuacion , me
të papritura e të panjohura
kjo luftë kundër pushtimit
është luftë për Shqipërinë

4
Princa të nderuar të Arbërit
princa të paqes dhe të luftës
gjaku i lirisë sonë nuk tretet
edhe sikur të na vrasin , edhe
sikur të na mundin e therin
farë e huaj këtej s´do të mbijë
Shqipëria është gjak i moçëm
g j a k i shkruar nëpër libra
gjak i shkruar nëpër këngë
gjak i shkruar nëpër beteja
gjak i shkruar nëpër rrënjë
Në këtë vend shumë të pasur
me klimë të butë dhe me det
të gjitha parajsat janë këtu
për të lindur e të palindur
këtë pasuri të dhënë nga zoti
duhet ta ruajmë e ta mbrojmë
që shtetin ta bëjmë të fortë
të qëndrueshëm dhe modern
Shqipërisë sot i duhen fitoret
mbase vetëm me fitore,mund

5
të ndërtojmë atdheun tonë
Këtë tokë me det e me diell
që ne e quajmë Shqipëri
vetë duhet t´i dalim zot, për
këtë kam urdhër nga zemra
kam urdhër dhe nga ai lart
që humbjet të mos i ndjejmë
Shqiptarë të të gjithë vendit
mbajeni njëri tjetrin, duajeni
I munduri vet do të paguajë
gjobën e rëndë të pushtimit
Në këtë orë të proceseve
në këtë orë të historisë sonë
Shqipëria është gjaku ynë
adresa e jonë në këtë botë !..