leoni

Mehmet Bislimi

Mehmet Bislimi: Lëvizja Popullore e Kosovës, në dyzetvjetorit të saj I

Një gjë duhet të jetë e qartë: Lëvizja Popullore për Republikën e Kosovës, ishte ëma e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës!

Tani, pak rëndësi kanë qëndrimet e disa personazheve të asaj kohe, që për një qëllim apo tjetër, mundohen ta tejkalojnë, apo mohojnë këtë fakt të pamohueshëm. Rrethanat në të cilat ishte krijuar, zhvilluar dhe arritur kjo, duke u nisur nga pika zero, me gjithë pengesat e panumërta e deri këtu- padiskutueshëm është për të u përkulur para këtij organizimi kolosal. Kjo ishte një e arritur e paimagjinueshme, është fuqia e popullit dhe gjaku i derdhur për liri, që nuk lejoj të humbas Kosova përgjithmonë. Nëse këtë e mohojmë, bëjmë shkelje të rëndë etike, po aq shkelje sa të mohojmë përpjekjet shekullore të shqiptarëve, që para lidhjes së Prizrenit e deri tek ditët e sotme, për liri e bashkim kombëtarë.

Ushtria Çlirimtare e Kosovës deri me sot, në arenën e kryengritjeve të shumta të shqiptarëve ndër shekuj, bëri arritjen më të madhe që njeh historia jonë, ishte njëra ndër njësitet guerile- kryengritëse dhe çlirimtare më të suksesshmet, madje edhe në nivel të artit ushtarak ndërkombëtarë!

Ndaj mendimin së, po aq shkelje etike bëjmë nëse mohojmë urtësinë dhe maturinë diplomatike të përfaqësuesve të Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, (me gjithë dikasteret e saj), të cilët për asnjë moment nuk kanë rënë në lajthitje dhe në kundërshtim me konventat ndërkombëtare të luftës. Në një kohë kur regjimi gjakatarë Serb, kishte përgjakur të gjithë popujt tjerë të ish Republikave që ishin të lidhur dikur në ish Federatën Jugosllave.

Nga ana tjetër, regjimi gjakatar Serb, kishte shkelur me dhjetëra herë këto Konventa, duke ushtruar dhunë e masakra, deri në përmasa gjenocidi ndaj popujve tjerë jo-serb, në veçanti ndaj atij Kroat, Boshnjak dhe shqiptarë.

Përmasat e gjenocidit Serb në këtë rast ishin të realizuara me zbatimin e luftës së saj gjakatare, Serbia synonte shkatërrimin e tërësishëm, ose të pjesshëm të një komuniteti kombëtarë, kompakt etnik, racorë, fetarë apo tjetër, që në këtë rast, në veçanti kishin për qëllim t’i godisnin për shfarosje shqiptarët autokton.

Kjo goditje po vinte nga një Ushtri e Organizuar Serbe, nga një komandë urdhërdhënëse, nga një shërbim, nga një furnizim i ngarkuar me përgjegjësi, nga një urdhërdhënës i kreut shtetërorë, ushtarak dhe politik- siç ishte Shteti i organizuar gjakatarë Serb, në krye me gjakatarin fashist Millosheviq.

Tani edhe pas gjithë atyre viteve, Lëvizja Popullore e Kosovës, lakohet nëpër rasa si organizatë e majtë, Enveriste etj. Kjo, as sot, nuk bënë ndonjë risi, madje nuk e ulë dhe as ngritë imazhin e saj më shumë së ç’ ishte Lëvizja Çlirimtare Popullore e Kosovës.

Është shumë e saktë së orientimi i organizatës ishte i majtë, dhe ta ketë për nder që ka pasur orientim nga Enveri dhe Shqipëria, dhe jo nga Tito e Jugosllavia. Në fakt ne sot, edhe po të mundoheshim t’i kuptojmë nostalgjikët e dikurshëm të LKJ-ës, ata vet, duhet ta kuptojnë një herë e mirë së ajo kohë ka perënduar përgjithmonë.

Lëvizja Popullore e Kosovës, duam apo jo, ishte e para që pati guximin ta ngritë zërin dhe të marrë hapa konkret për çlirimin e vendit. Ishte e para që luajti rolin e një subjekti politik të pandikuar, vigjilente dhe largpamës. Ky subjekt ishte sovran në vendimet e veta, kishte program dhe statut, kishte struktura të organizuara, kishte hierarki dhe sektor të rëndësisë së veçantë, kishte përgjegjësi dhe llogaridhënie. Ky subjekt, kishte edhe (organin e vet) gazetën e saj javore, “Zërin e Kosovës”. LPK, ishte e para që kërkoj lirinë dhe bashkimin e plotë të tokave shqiptare të pushtuara nga ish Jugosllavia dhe Serbia dhe fqinjët tjerë grabitqar, duke mos përjashtuar asnjë veprim për të filluar mobilizimin për çlirimin e vendit- që nuk përjashtonte as luftën e armatosur për çlirim e bashkim kombëtarë.

Në një kohë kur një pjesë e partive tjera që u formuan më vonë në Kosovë, rreshtuar krahë LDK-ës, këto së bashku, mohuan në vazhdimësi opsionin e luftës për liri, duke treguar kështu mosgatishmëri për t’i dalë zot atdheut.

“Filozofia politike” e të cilave ishte; qetësi dhe nënshtrim para pushtuesit, me moton e durimit dhe të mos provokimit të pushtuesit Serb!…

Ndërkaq, LPK, vazhdojë së zbatuari objektivat e saja, pavarësisht çka thanë të tjerët atëherë dhe tani. LPK, krijoj dhe shtriu strukturat e radhëve të armatosura që u pagëzuan si Ushtria Çlirimtare e Kosovës, në radhët e së cilës u rreshtua bijtë dhe bijat më të mirë të popullit tonë liridashës.

Në vitin 1992, GOR-i, me urdhër të Kryesisë dhe Këshillit të Përgjithshëm të LPRK-ës, atëbotë filloi organizimin dhe riorganizimin e radhëve të saja edhe për rrethin tonë. Pak ditë pas mbledhjes, që ishte mbajtur paraprakisht në shtëpinë time, ku morën pjesë gati të gjithë ish të dënuarit politik të Komunës së Skenderajt, si: Murat Musliu, Murat Dauti, Bislim Bajrami, Elmi Zeka, Enver Haliti, Ahmet Tahiri, Ramadan Dobra, Gani Koci, Miran Demiri, Ramë Rama, Sali Maliqi e shumë tjerë.

Mbledhja e radhës u mbajt në shtëpinë e Sami Lushtakut me 1992, ku ishin të pranishëm Ramadan Avdiu, Hashim Thaçi, Mehmet Bislimi, Elmi Zeka, Jakup Nura, Sami Lushtaku, Ilaz Kodra, Rrahim Rama dhe të tjerë që kam mundur t’i harroj. Aty u mor vendim që organizatës bazë t’i propozohet formimi i krahut politik dhe atij luftarak. Elmi Zeka prezantoi Këshillin e Rrethit tonë në Mbledhjen e Tretë të Përgjithshme të Organizatës së LPRK-ës, që është mbajtur në tetor 1991, në Ujëmir të Drenicës në shtëpinë e Ukë Shalës ku morën pjesë delegatë nga këshillat e LPRK-ës, si:  Muhamet Mehmeti, Xhavit Haziri, Bahri Fazliu, Emrush Xhemajli, Halil Selimi, Xheladin Gashi, Ramadan Avdiu, Ibish Neziri, Ahmet Haxhiu, Ali Lajçi, Hydajet Hyseni, Mehmet Hajrizi, Gani Syla, Ilaz Kadolli, Beajdin Allaçi e të tjerë. Në këtë mbledhje u aprovuan ndryshimet programore dhe statutare, u zgjodh Këshilli i Përgjithshëm dhe Kryesia e LPK-ës, si dhe kryeredaktor i “Zërit të Kosovës”, Avni Dehari.

Me 28-29 korrik 1993, në Kodrën e Trimave, Prishtinë në shtëpinë e Fatmir Brajshorit, mbahet Mbledhja e IV-ët e Përgjithshme e LPK-ës, me pjesëmarrës: Xhavit Haziri, Ramadan Avdiu, Halil Selimi, Adnan Asllani, Hashim Thaçi, Gjeladin Gashi, Mehmet Bislimi, Isa Krasniqi, Fatmir Brajshori dhe të tjerë delegatë e drejtues nga tereni. Nga delegatët e LPK-ës jashtë vendit, kanë qenë pjesëmarrës: Fazli Veliu, Emrush Xhemajli, Beqir Beqa, Sabri Kiçmari, Bilall Sherifi e të tjerë. Në mbledhje bëhen ndryshime programore e statutare.

Në Program tekstualisht aprovohet si mjet i arritjes së qëllimit lufta e armatosur për çlirimin e Kosovës (me viset shqiptare në ish-Jugosllavi). Aprovohet rezoluta sipas të cilës lufta e armatosur duhej të ishte prioritet i veprimeve të LPK-ës. Ndërsa emri i LPRK-ës u ndërrua në LPK, pra Lëvizja Popullore e Kosovës.

3 gusht 1993, Okupatori Serb, arreston një pjesë të veprimtarëve të LPK-ës. Në mesin e tyre edhe disa drejtues të saj si: Xhavit Hazirin, Binak Berishën, Ahmet Haxhiun, Bajrush Xhemajlin, Sanie Aliun, Ismet Mahmutin, Ramadan Pllanën, Hajredin Hysenin, Beajdin Allaçin, Rexhep Avdiun, Ilaz Kadollin etj.

Pjesa e dytë e vitit 1993 : Një pjesë e veprimtarëve të LPK-ës kalojnë në Shqipëri dhe diasporë. 1994, konsolidohet grupi i gazetarëve të “Zërit të Kosovës” në Prishtinë në përbërje me Nezir Myrtën, Nuhi Paçarizin, Merxhan Avdylin dhe Besim Zymberin. Ndërsa në Tiranë angazhohet Shaban Sinani dhe Naim Zoto.

Mbrojtja e së vërtetës

Mbrojtja e së vërtetës, para së gjithash është kod moral dhe obligon të gjithë, kjo veti fisnike ndërgjegjëson njerëzit, pavarësisht rrethanave që mund të ndodhemi, e vërteta duhet thënë edhe atëherë kur është e ndaluar! E vërteta përjashton gënjeshtrën dhe mbron realitetin, për fatin tonë të mirë, sot nuk mund të të dënojnë kur e mbron të vërteten. Dikur, për këtë shqiptarët kanë mbajtur vite të tëra burgu, vetëm e vetëm pse kanë mbrojtur të vërtetën e madhe, kanë mbrojtur të drejtën për liri e bashkim kombëtar, të drejtën tonë për jetë, të drejtën tonë për fjalën e lirë dhe të drejtën për shtet ndërtim.

Në LPK, së bashku me shumë atdhe e liridashës, isha i angazhuar që herët, po ceki këtu vetëm Mbledhjen e IV të Përgjithshme të LPRK-së, atë kohë, që është mbajtur me 28/29 korrik të vitit 1993 në Prishtinë, kjo nuk ishte pa sakrificë, ngasë po të denoncoheshim, pasonte rezistenca me armë kundër policisë Serbe, dhe ne ishim të armatosur, pra nuk ishim në atë mbledhje që të dorëzoheshim, por që të merrnim vendime të mëdha, natyrisht edhe të jepnim të parët shembullin e rezistencës!…

Dikush, edhe mund të bëj humor të zi sot, por kjo ka ndodhur edhe më parë, si me rastin e rrethimit të Dëshmorëve të kombit Bajram Bahtiri, pastaj Nuhi Berishës e Rexhep Malës, Afrim Zhitiu e Fahri Fazliu, Hasan Ramadani e deri tek rezistenca e Tahir e Nebih Mehës e kështu me radhe. Prandaj mbrojtja e së vërtetës, para së gjithash është kod moral dhe obligon të gjithë.

Rivaliteti politik, duhet parë si vlerë dhe jo si konkurrencë

As ne nuk jemi imun nga kjo dukuri. E saktë, për fat të keq kjo shëmti ka përcjellë njerëzimin nëpër shekuj që nga lashtësitë. Në të gjitha kohët, janë grindur dhe urryer rivalët për vdekje, si  tiranë, sundimtarë, sulltanë, mbretër, despotë, princër, mjeshtër, filozofë, krijues, artistë e deri tek njerëzit e politikë- bërjes sot, prandaj nuk bëjmë ndonjë përjashtim as ne. Shajnë dhe linçojnë figura të caktuara që kombit i kanë dhënë më shumë nga bashkë-kohanikët e vet, si Skënderbeu, Zaharia Gropa, Rrapo Hekali, Gjoleka, Dragobia, Curri, Boletini, Noli, Gurakuqi, Qemali, Prishtina e deri tek familja Jashari.

Pse linçohen këta, sepse në raport me kohën dhe me të tjerët, këta i kanë sjellë shoqërisë më shumë të mira nga të tjerët. Kanë qenë më largpamës, më të vendosur dhe më të guximshëm së të tjerët.

Ky fenomen epërsie psikologjike, nuk paraqitet vetëm tek njerëzit, por edhe tek kafshët, të vetëdijshëm se njeriu i takon botës shtazore dhe jo e asaj bimore. Pra, vetëdija jonë si qenie, ka një shkallë më të avancuar të zhvillimit: përderisa kafshët, në shenjë dominimi mbi kundërshtarin, përdorin brirët, dhëmbët dhe shqelmat, në të mirën e njerëzimit është që të distancohemi nga kafshët, pra të mos “kafshojmë” më dhëmb, të mos i gjuajmë me shqelma njëri-tjetrin, por t’i respektojmë ata që shoqërisë i kanë dhënë më shumë nga të tjerët!…

Për kundër kësaj, konsideroj së në organizatën e LPK-ës, shumica e tërësisë, kanë qenë të përkushtuar shumë sinqerisht, kanë dhënë gjithçka nga vetja e tyre për liri e bashkim kombëtarë. Pa dyshim se duke qenë për një kohë të gjatë në krye të një organizimi, dashurohesh në vet-vete, dhe kjo të krijon përshtypjen së vetëm ti je i gjithëdijshëm dhe i pazëvendësueshëm!

Prandaj nuk e duron dot mendimin e tjetrit, mendimin ndryshe, apo mendimin e të kundërtave, aq më pak largimin nga posti, detyra, karrigia e kështu me radhë, gjëra që ne sot po i shohim përditë me sytë tanë, madje tek të gjithë liderët partiak në Kosovë, Shqipëri, Ballkan e më gjerë. Kështu kanë lindur dikur diktatorë të tërë që kanë bërë kërdinë, përderisa populli është detyruar t’i përmbys me revolucion…

Pak a shumë kështu kishte ndodhur edhe me kryesinë e vjetër të LPK-ës, duke ardhur brezi i ri, i cili me vepra dhe punë konkrete, kishte larguar nga rruga shumicën e atyre që ia kishin zënë frymën organizatës dhe veprimtarisë konkrete në teren. Prandaj këtu edhe i ka rrënjët linçimi, retushimi e deri tek mos durueshmëria e papërmbajtur mes figurave të caktuara politike. Fatkeqësisht, kjo ka ndodhur ne të gjitha kohërat, ky është realiteti, dhe këtë, ne duhet ta pranojmë pa ekuivokë dhe ta luftojmë si dukuri të pakëndshme negative.

Është e ligjshme, që në krye të një organizimi politik, ekonomik, kulturorë, sportiv, krijues, shoqate humanitare etj, të ketë të zgjedhur, të emëruar, të caktuar, të ngarkuar etj. persona apo personalitete, që ushtrojnë një detyrë për një kohë të caktuar, por jo pafundësisht. Duke u përpjekur që të bëhemi të përjetshëm dhe të pazëvendësueshëm, ne, më pastaj bëjmë gabimin trashanik, kosto kjo që zakonisht përplaset mbi kurrizin e shoqërisë.

Edhe në organet udhëheqëse të LPK-ës, kishte ardhur koha për zgjedhje me parimin e shumicës, dhe kjo ndodhi. Pas mbajtjes së mbledhjeve të radhës të tretë, katërt, pestë e kështu me radhë, kryesinë e mëparshme e pason kryesia e përkohshme me Jashar Salihun, Mardhyl Mahmutin, Sejdi Gegën, Bedri Islamin, Mehmet Bislimi etj. Mbledhja e radhës konstituohet dhe zgjedh kryetar z. Bedri Islamin. Kjo ishte e tëra, tani mirë, keq e qëlluar apo jo, e ka njohura kryesia e vjetër këtë të renë etj – ishte kështu dhe nuk ishte ndryshe.

Kontrolloni gjithashtu

Ahmet Qeriqi: Kongresi amerikan ka votuar, pro intervenimit të NATO-s kundër Serbisë. Holbruk i ka dhënë autorizimet e caktuara Havier Solanës. (23 mars, 1999)

Ahmet Qeriqi: Kongresi amerikan ka votuar, pro intervenimit të NATO-s kundër Serbisë. Holbruk i ka dhënë autorizimet e caktuara Havier Solanës. (23 mars, 1999)

Sot është dita e katërt prej fillimit të ofensivës së përgjithshme të forcave armike. Luftëtarët …