Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Daut Dervishi lindi në fshatin Kopiliq i Epërm, komuna e Skenderajt, më 20 nëntor të viti 1946, në një familje atdhetare. Dera e kësaj familje ishte konaku i ilegales së hershme e cila po ngrihej kundër Jugosllavisë. Dauti u lind nga Babai Shermeti dhe Nënë Isma. Ishte fëmija i dytë pas Sala Dervishit me të cilën gjatë moshës fëmijërore u rriten se bashku me virtyte të larta kombëtare, duke mos u pajtuar dhe duke kundërshtuar gjithmonë regjimin e atëhershëm jugosllav. Ai ka qenë veprimtar i hershëm i lëvizjes kombëtare, ish i burgosur politik në fillim të viteve ’70. Më pas pjesë e celulave të para të UÇK-së, në vitet ’90, kur ajo vepronte jo publikisht. Dauti e ka ndihmuar shumë Grupin e Prekazit, bërthamën e parë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Motra e tij, ishte gruaja e Hamit Jasharit, nëna e luftëtarëve të orëve te para, Jashar, Sahit e Musa Jashari. Të dy, motër e vëlla, kanë dhënë kontribut deri në sakrificë për liri, derisa edhe ranë dëshmorë për këtë tokë.
Mësimet e para i mori në shkollën tetëvjeçare “Liria ” në vendlindje, dhe pas përfundimit të shkollimit për shkak të gjendjes e rëndë ekonomike, detyrohet të marrë rrugën e mërgimit, për të punuar në Kroaci e Slloveni për ta ndihmuar familjen. Pas kthimit nga Sllovenia, në vitin 1969 Shërbimi Jugosllav i shkon në shtëpi dhe detyrimisht merret për kryerje të shërbimit ushtarak dhe e dërgon në Tuzëll të Bosnjës.
Ushtarëve serb, asnjëherë nuk ju kishte pëlqyer qëndrimi Dautit i cili gjithnjë thoshte se ne jemi ne tokën tonë, dhe se askush nuk ka të drejtë të vendos mbi fatin tonë, se edhe Kosova duhet të ketë të drejtën mbi ushtrinë dhe udhëheqjen e vet. Derisa një ditë një ushtar serb, nga Peja, e kundërshton ashpër duke i thënë se ju asnjëherë nuk do te keni as ushtri dhe asnjë te drejt mbi Kosovën dhe se ajo pjesë nuk do te jetë asnjëherë e juaja, … Dauti nuk kishte mundur ti përballojë fyerjet dhe sulmet ndaj tij dhe pretendimet e ushtarëve serb se gjithmonë Shqiptarët do te jenë të gjunjëzuar dhe do te bëjnë ashtu sikur thonë serbet…Në një moment ne vetëmbrojtje me një objekt te mprehtë e sulmon serbin të cilin e plagosë. Menjëherë ndaj tij fillojnë akuzat si ushtar shqiptar i pa disiplinuar, nxitës dhe kundërshtar i Jugosllavisë. Gjyqi Ushtarak fillon hetimet dhe Dautin e fusin në listën e ushtarëve të pa disiplinuar për “ urrejtje dhe kundërshtim” të sistemit Jugosllav të atëhershëm.
Pas 6 muajve që kishte ndodhur rasti, merr lajm nga familja se i kishte vdekur babai. Pas kërkesës qe i bëri komandës ushtarake për lirim, që të marrë pjesë në varrimin e babait, nuk e liron me arsyetimin se është ne kryerje te shërbimit ushtarak. Dauti pas shumë peripecive disi arrin ta kryejë shërbimin ushtarak dhe në maj te vitit 1971 kthehet në shtëpi afër familjes me kërkesën nga regjimi qe të mos largohej nga shtëpia. Me të ardhur në shtëpi, i vjen thirrja nga Gjykata Ushtarake RFSJ-së, ku edhe duhej të paraqitej në Gjyqin Ushtarak, në Tuzëll të Bosnje Hercegovinës, me akuzë për sulm fizik dhe plagosje të ushtarit serb nga Peja, me ç rast dënohet 6 muaj burg, dhe detyrohet që burgun ta mbajë në Smrekovnicë të Mitrovicës.
Dauti, kishte filluar vetë rregullonte armë. Më punën e tij me dekada, kishte arritur që të rregullonte disa arme artizanale nga vetë dora e tij, të cilat do te përdoren me vonë. Gjatë jetës së tij kishte dhënë kontributin e tij edhe në pjesëmarrje të protestave të e vitit 1981 dhe vitet 90 të cilat po organizoheshin kundër sistemit Jugosllav . Në vitet e 90-ta, u vu në kontakt me grupin e hershem te ilegales së UÇK-së , fillimisht me Grupin e Prekazit, duke ju ndihmuar në aspektin logjistik, pastaj ne organizimin për mbrojtje e veçanërisht në rregullimin e armëve. Ai informonte grupin edhe për lëvizjet e forcave serbe. Së bashku me motrën e tij, Salën bashkërisht me vite të tëra bënin roje në kullën e Hamit Jasharit. Ata kishin koordinuar edhe pjesën logjistike, sidomos në furnizim, të grupit ilegal me medikamente, si dhe transportim të armëve dhe rregullim e tyre. Ai ishte pajisur me armë të cilën ja kishte dhënë Sahit Jashari, e për te cilen ishin ne dijeni vetëm Ademi e Hamza. Dauti dhe familja e tij dhanë kontribut edhe në strehimin e pjesëtarëve te Grupit të Prekazit, si Sahit Jasharit, Musa Jasharit dhe tjerët. Shtëpia e Dautit tashme ishte një pikë apo dera e hapur dhe me e sigurta për nipat e ilegales nga Prekazi. Që nga vitet 1991 deri ne 1998, Dauti kohën më të madhe po e qonte duke qëndruar në Prekaz, në shtëpinë e Hamit dhe Sala Sheremet Jasharit, ku me vite të tëra kishte bërë roje së bashku me motrën, Salen dhe dhëndrin Hamitin.
Ditët dhe vitet po shkonin, e Dauti dekadën e viteve te 90 –ta po e kalonte pothuaj të tërën ne Prekaz, larg familjes, aty ku po bëhej kthesa e madhe historike. Në Prekaz, aty ku të zënë errësira ne qetësi e ku mëngjeset mund te fillonin te rrethuar dhe me krisma topash e armesh. Aty, ne Prekaz po errësohej nata e po vinte mëngjesi e motër e vëlla, të zgjuar duke kuvenduar se bashku po prisnin ditën kur bashkë do te luftonin për Lirinë e vendit .
Kalonin shumë ditë e shumë net, në kullën e Hamit e Sala Jasharit , tashmë po prisnin për të vdekur për Liri, Hamit jashari, Sala Jashari së bashku me vëllanë Dautin me djemtë Sahitin e Musen, e me shokët e tyre Mujë Krasniqi, Rasim Kiqina, Rexhep Selimi, Jahir Demaku, Jahir Hajdari, Sabit Lladrofci, Muharrem Xhemajli, Isa Xhemajli, Daut Xhemajli, Valdet Xhemajli, Imer Xhemajli, Hamide Xhemajli, Valdet Jashari, Qerimi me familje, Sadiku me Familje. Aty po prisnin edhe vëlla e motër Fatime Bazaj me vëllanë Smajl Bazaj. Të gjithë këta po prisnin te vendosur ditën kur Jugosllavia do sulmonte Prekazin.
Ishte 4 marsi i 1998, dhe Dauti ishte bërë një kohë e gjatë që nuk kishte shkuar ne shtëpi, ai po qëndronte në kullën e Hamit e Sala Jasharit, duke pritur lajme për Musën i cili me shokët e tij ishte plagosur tek 6 lisat e Likoshanit, në betejën e Likoshanit dhe Çirezit, një javë më parë. Dauti shkon për ta vizituar Musën ne Likoc dhe nga aty kthehet tek shtëpia për të vizituar familjen e tij .
Me 5 mars 1998 ishte një mëngjes i ftohët. Ai ishte bërë gati për të marrë rrugën për Prekaz. Ishte ora 5:30, filluan te dëgjoheshin krisma dhe Dauti mori armën për t’u nisur. Ai kishte mbetur tërë ditën në fshatin Llaushë, duke u munduar të futet në Prekaz, mirëpo ishte e pamundur, sepse forcat serbe kishin vendosur një rreth të gjerë ku përmes snapjeristëve dhe artilerisë nuk lejonin qe askush të futej në Prekaz.
U bënë 3 ditë luftë. Dauti nuk mundi te hyjë në Prekaz. I zemëruar dhe i pikëlluar, që momentin qe po e priste me vite nuk ishte aty pranë motrës. Dauti kishte arritur për ti parë kufomat pasi kishin hyrë edhe gazetaret e huaj. Po shikonte me rend të gjithë ata më të cilët qëndroi shumë kohë në Prekaz, Bacën Shaban, Hamitin, Hamzën , Ademin. Po shikonte me lot ne sy fëmijët Kushtrimin, Fitimin, Igballin … me të gjithë kishte kaluar afro 10 vite bashkë në Prekaz. Po vazhdonte te kërkonte motrën, Salën por nuk po e gjente dot. Me sy të mbushur plot lot po kërkonte por s’ po e gjente. Sala Jashari u gjend e vrarë ne shtëpi nga disa ushtarë te cilët po kërkonin policet serb te cilët ishin te vdekur brenda ne shtëpi, e po aty pran tyre gjendet edhe trupi i vdekur i Sala Jasharit. Dauti kishte premtuar se do te marr hak dhe luftën nuk do e ndal deri ne vdekje . “Gjithë ato vite qëndrova në atë shtëpi vetëm e vetëm qe te isha aty kur te sulmonin serbet, çdo ditë në pritje te sulmit dhe prapë nuk pata fatin te isha aty, ballë për ballë me okupatorin serb e në krahët e motrës sime ..” i kishte thënë Dauti nipit, Musa Jashari.
Pas luftës titanike te familjes Jashari dhe rënies së tyre dhe të Komandantit Legjendar, organizimi dhe lufta për çlirimin e vendit duhej përhapur në tërë vendin. Dauti u rikthye që ta vazhdonte luftën e tij në realizimin e amanetit te motrës dhe Jasharëve, qe luftën ta vazhdojnë deri në Liri. Ai do të bëj organizimin ne vendlindje ne mbrojtje te fshatit, dhe kështu lufta e nisur në Prekaz të përhapej gjithandej Kosovës.
Dauti tashmë po shërbente ne vendlindjen e tij në Zonën Operative të Drenicës, në brigadën 112 Arben Haliti, deri në mëngjesin e hershëm e 11 prillit 1999, mëngjes ky i cili Dautin e zë në ballë të fshatit për të filluar betejën me forcat Serbe të cilat tashme kishin përgatitur sulmin mbi familjet civile për ti zënë në gjumë. Mirëpo, në ora 6: 30 mëngjesit forcat serbe hasin në rezistencën e parë mbi fshat, në vendin e quajtur “Gurina”, Ai filloi luftën e afërt i vetëm përball forcave serbe, dhe gjatë luftimit që po bëhej mbi fshat, për moslejimin e forcave serbe të hyjnë në fshat, popullata civile arrijnë të largohen, kurse ai goditet nga plumbi dhe merr plagë të rënda në gjoks, me çka detyrohet të tërhiqet në brendi të fshatit. Pas 24 orëve nga plagët e rënda bie dëshmor me 12 prill 1999 në fshatin e tij e lindjes, në Kopiliq të Epërm. Si rezultat i kësaj beteje të afërt në hyrje të fshatit, ai arriti t’i ndalë forcat dhe popullata civile arriti të largohej nga fshati.
Ai mori pjesë në aksionin e UÇK-së në Rezallë të Re, si dhe ishte i vendosur në mbrojte të familjes dhe fshatit. Ishte kurdoherë në kontakt me nipat Sahitin dhe Musen. Sahiti e kishte furnizuar me municion dhe bomba, në Likoc.
Dauti kishte si pasion armët, ku me punën e tij kishte arritur t’i rregulloj disa sosh, të cilat u përdorën ne luftën e UÇK-së. Njëra prej tyre te cilën edhe e ka përdorur ekziston edhe sot si dëshmi. Trupin e tij bashkëluftëtarët e varrosin në fshatin e tij e lindjes nga gjatë natës se 12 prillit 1999.
Për dëshmorin është shkruar në librin “Tringa e Prekazit” dhe në librin “Krismat e Prekazit” si dhe ne librin –monografi “Feniksët e Lirisë “ .Nga Trupat Mbrojtëse te Kosovës është organizuar edhe përvjetor me rastin e rënies. Pas rënies është nderuar me mirënjohje nga Qeveria e Përkohshme e Kosovës, Komuna e Skenderajt, Shoqata e Familjeve të Dëshmorëve të Kosovës .
Është dekoruar nga Presidenti i Kosovës Hashim Thaçi me Urdhrin “ Hero i Kosovës” Për Trimëri dhe Sakrificë për Lirinë e Kosovës, më 5 tetor 2018.
Në shenjë nderimi për mbrojte të fshatit, banorët kanë vendosur që rrugës në të cilën ka rënë dëshmor t’i vihet emri, Daut Sh. Dervishi.
Dauti la pas gruan Hanifen ( e cila dha kontribut të çmueshëm gjatë kohës sa Dauti kontribuonte për Lirinë e vendit) dhe gjashtë bijë e bija: Meritën, Arditën, Xhevatin, Nexhatin, Petritin dhe Arbenitën.
Kjo familje kontribuoi për lirinë e vendit së bashku me Familjen e Hamit dhe Sala Jasharit si dhe nipat Jashar Jashari, Sahit Jashari e Musa Jashari.
Për lirinë e vendit nga kjo familje ranë dëshmor motër e vëlla; Sala Sheremet Jashari e cila ra dëshmore në Prekaz me 7 mars 1998 si dhe Daut Sheremet Dervishi me 12 prill 1999. Gjithashtu nga lufta mbeti i plagosur edhe vëllai, Xhemajli si dhe nipat Sahit Jashari e Musa Jashari, luftëtarë të radhëve të para të UÇK-së dhe eprorë të lartë të luftës. Kontributi i kësaj familje vazhdoj deri në Çlirim duke ju bashkangjitur radhëve të UÇK-së edhe anëtarët tjerë të familjes së Dëshmorit, Daut Dervishi .
Më datë 24 korrik 2018 me vendim të qeverisë së Republikës së Kosovës trupi i Dëshmorit Daut Dervishi është rivarrosur me nderime ushtarake nga Forcat e Sigurisë së Kosovës në Kompleksin Memorial në Marinë të Skenderajt.( Xh. J.)
