Opinionisti Adri Nurellari ka folur për procesin gjyqësor në Hagë, që ka ringjallur debatet për rolin e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Zëra që e paraqesin UÇK-në si “grupe të shpërndara” apo “askushë” janë mohim i sakrificës kolektive që solli lirinë e Kosovës. UÇK-ja nuk ishte ushtri konvencionale, por fuqia e saj vinte nga populli: burrat e gratë që lanë shtëpitë, fshatarët që ndanë bukën dhe diaspora që sakrifikoi kursimet. Ajo ishte guerilja horizontale që përballoi aparatin shtetëror të Serbisë. Emërtimi “ushtri” i dha legjitimitet, ngriti moralin, mobilizoi popullin dhe krijoi perceptimin ndërkombëtar të një force të organizuar, çka ndikoi në ndërhyrjen dhe mbështetjen e aleatëve. Glorifikimi i saj pas luftës u shndërrua në mburojë shtetformuese, duke i dhënë Kosovës legjitimitet historik dhe duke e distancuar nga perceptimi i një krijese artificiale të fuqive të jashtme. Të relativizosh këtë trashëgimi është të godasësh themelin moral të shtetit. Ruajtja e kujtesës për UÇK-në nuk është nostalgji, por domosdoshmëri strategjike për të kaluarën dhe të ardhmen e Kosovës.
