Fjalimi i kryetarit të komunës, Smajl Latifi i mbajtur në akademinë përkujtimore për Dëshmorët e Kombit të rënë Pashtrik

Tema të tjera...

Kryetari Fadil Nura, ka mirëpritur zëvendëskomandantin e Komandës Rajonale Lindje, nënkolonelin amerikan, Evan Hessel

15/05/2025

Javë e Kupave!

15/05/2025

Diskutohet zbatimi i Planit të Veprimit për Barazi Gjinore në Komunën e Ferizajt

15/05/2025

Kryetari Haliti priti Ambasadorin McGurk, Shef i ri i Misionit të OSBE-së në Kosovë

15/05/2025

Kryetari Ekrem Kastrati paraqiti para Kuvendit raportin vjetor të punës

15/05/2025

U mbajt Akademia përkujtimore për 7 Dëshmorët e Vitisë në Betejën e Koshares

15/05/2025

Fjalimi i kryetarit të komunës, Smajl Latifi i mbajtur në akademinë përkujtimore për Dëshmorët e Kombit të rënë Pashtrik

Të respektuar familjarë të dëshmorëve, të nderuar invalidë e veteranë të luftës, qytetarë të Krushës së Madhe dhe ju të pranishëm, vitet ndjekin njëri-tjetrin dhe asnjë vit nuk i ngjan tjetrit, por vitet e lavdisë e krenarisë do të mbeten gjatë në kujtesën tonë kombëtare. Ishte periudha e viteve 1998/99 kur kombi shqiptar u ngrit si një i tërë për çlirimin e trojeve të pushtuara nga sllavët. Kësaj thirrje ju përgjigjën edhe bijtë e bijat e Krushës së Madhe me rrethinë. Ky vend e kishte traditë mikpritjen e bujarinë, e kishte të kultivuar burrërinë e qëndresën dhe e kishte të qartë idealin e çlirimit dhe bashkimit të shqiptarëve. Pra, këtu nuk kanë munguar mendjet e ndritura dhe gatishmëria e banorëve për të qëndruar karshi stuhive e rrebesheve të pushtuesit. Në këtë linjë ishin edhe djemtë që po i kujtojmë sot, në 20-vjetorin e rënies në fushë të nderit; Muhamet Malsori, Hysni Duraku, Skender Hameli, dhe studentët-luftëtarë Sinan, Isak, Sedat, Ismet dhe Hida Hoti. Këta burra e djem të rinj nuk patën nevojë të dëgjojnë thirrjet për qëndresë, sepse me kohë ishin brumosur e kalitur me idenë e luftës për liri. Epoka e errët e robërisë serbe kishte lënduar rëndë shpirtin liridashës dhe dëshirën për të jetuar të lirë e kishte shndërruar në revoltë. Muhamet Malsori në shpirt e kishte mbjellë farën e atdhedashurisë, prandaj me afsh atdhetar ju këndoi heronjve të kësaj toke, bëmave të tyre dhe e ngazëllente dashuria për atdheun. Pra, ai e kishte nsiur luftën për çlirim shumë më herët, ngase kishte kaluar shumë kohë me ideologun e çështjes shqiptare, profesorin famëmadh Ukshin Hoti. Familja Duraku ka shumë për të treguar sa shtrenjtë e pagoi çmimin e lirisë pasi që burrat e këtij fisi i bënë ballë dhunës e torturave të pushtuesit sllav. Donin ta bënin vdekjen aty ku kishin lindur gjysh e stërgjysh, qoftë edhe duke e paguar me jetën e vet. Hysni Duraku kishte dëgjuar rrëfimet e pleqve në oda burrash për vuajtjet e persekutimet barbare të pushtuesit serb dhe urrejtja për armiqtë sa vinte e shtohej. Ai e dinte se jetë nën robëri nuk mund të kishte, prandaj edhe ju rrek maleve të Pashtrikut me amë në krah. Udhërrëfyes më të mirë se Skënder Hamelin e fshatit Mazrrek nuk mund të gjenin, pasi që ai ishte rritur e burrëruar në ato zona të ashpra malore. Dashuria për tokën e babës ishte më e fortë se çdo pritë e armikut gjakatar, prandaj Skënderi dëshironte që edhe disa pushkë t’ju shtohen radhëve të çlirimtarëve. Në kohën kur djemtë si Sinani, Isaku, Sedati, Ismeti dhe Hida Hoti thurin plane e ëndërrojnë të ndërtojnë ardhmërinë, ata i lanë librat dhe i hynë rrugës së lavdisë e krenarisë. E dinin se shumë të rinj para tyre kishin përjetuar dhunë e persekutime nga më të rëndat dhe nuk dëshironin që ta përjetonin të njëjtin fat-fatkeqësi. Në gjokset e tyre gufonte gjaku dhe zemrat djaloshare rrahin fort për vendin e lirinë. Ndonëse ai dimër i acartë ishte i ashpër e i ftohtë, por edhe më acartë do të bëhej jeta jonë nëse pushtuesit serb do të ishin zot të këtij vendi. Prandaj, sfiduan vështirësitë e rreziqet dhe kaptuan male e bjeshkë të thepisura me borë e akull për të ngrohur zemrat në trojet e tyre stërgjyshore. Ata e dinin se armiku ishte i egër e gjakatar, sepse breza të tjerë para tyre e kishin përjetuar dhunën mbi kurrizin e tyre dhe plagët e të parëve ende kullonin. Historia i kishte mësuar këta luftëtarë lirie se deri tek liria vetëm një rrugë ka dhe ajo ishte lufta e qëndresa dhe jo pritja e durimi i pakufishëm, me shpresën e rreme se lirinë do t’na e sillnin të tjerët. Pushtuesi kishte mbjellë frikë e pasiguri dhe sundonte mbi gjakun dhe mjerimet e shqiptarëve. Kishte ardhur koha kur duhej thënë: NDAL! Ata i vunë gjoksin furtunës dhe me gjakun e tyre skuqën borën e bardhë të Pashtrikut. Ai gjak vërshoi nëpër damarët e tokës dhe sot ushqen filizat e rinj që rriten e burrërohen në liri. E gjaku ujë nuk bëhet, por forcon e lartëson përmendoren e ardhmërisë. Kjo sakrificë madhore e bijve të Krushës së Madhe dhe gjithë atyre luftëtarëve që me guxim i dolën të keqes përpara, rezultoi me fitoren përfundimtare. Na mbetet që të kultivojmë këto vlera të shtrenjta dhe të punojmë pa u lodhur e me nder, sepse dikush pagoi çmim të lartë për agun e lirisë. E ardhmja ndërtohet çdo ditë dhe përkushtimi ynë duhet të bazohet mbi këto flijime të mëdha. Dëshmorët që po i kujtojmë sot na tregojnë se përjetësia ju takon atyre, ndërsa neve na mbetet të punojmë pa u ankuar e pa u ligështuar, ngase jeta nuk ka çmim. I vetmi ngushëllim mbetet arritja e lirisë, ndërsa bashkimi e forcimi i shteteve tona shqiptare mbetet aspiratë që duhet të përmbushet. Zaten ky ishte ideali i dëshmorëve e luftëtarëve të lirisë dhe ky do të jetë amaneti i dëshmorëve brez pas brezi. Projektet dhe veprat që po realizohen janë pjesë e përkushtimeve e zotimeve tona dhe në të ardhmen do të kemi më shumë për të treguar, ngase jehona e thirrjes së dëshmorëve ushton edhe përtej kohës tonë. Jehona e zërit të tyre është jehonë lirie që nuk do të na lejojë të devijojmë nga rruga drejt ardhmërisë më të mirë të brezave të do t’na pasojnë. Lavdi e nderim për dëshmorët Muhamet Malsori, Hysni Duraku, Skender Hameli, Sinanin, Isakun, Sedatin, Ismetin e Hidanë! Lavdi dëshmorëve të kombit në të gjitha epokat, kurdo dhe kudo që ranë!