Radio Kosova e Lirë Radio-Kosova e Lirë, Radio e luftës çlirimtare, paqes dhe bashkimit kombëtar, Zëri i lirisë, besnikja e pavarësisë dhe e bashkimit të shqiptarëve.
Tema të tjera...
Kush është Jusuf Buxhovi?
Emri i Jusuf Buxhovit në sferën e gazetarisë është i njohur si korrespondent i gazetës “Rilindja” gjatë viteve të 70-ta dhe 80-ta në Bon, pra në Republikën Federale të Gjermanisë. Ndërkaq në sferën politike është i njohur si njëri ndër bashkëthemeluesit e LDK-së. Në lëminë e letërsisë ka shkruar disa libra, ashtu si edhe në histori, për të cilën gjë do të bëjmë fjalë një herë tjetër.
Gjithashtu, vlen të përmendet se emri i tij është përfolur shumë rreth koketimit të tij me UDB-në jugosllave. Pra, me Shërbimin e Punëve të Brendshme të Jugosllavisë.
Libri me titullin “Dosja B”, për të cilin do të bëjmë fjalë, paraqitet si roman nga vetë autori, i cili që në fillim paralajmëron se “ngjashmëritë e mundshme të personazheve me realitetin janë të rastësishme”. Por në fakt libri është shkruar pikërisht për “ngjashmëritë”. Ky libër p.sh. duke e krahasuar me romanin “Shënimet e Gjon Nikollë Kazazit”, edhe lexuesi më i thjeshtë e kishte ta besonte se këta dy libra i ka shkruar i njëjti person. Në këtë libër pra, në “Dosja B” kemi të bëjmë me konglomerat fjalësh e shprehjesh kryekëput të zhargonit publicistik. Madje edhe përkundër faktit se “Qëllimi arsyeton mjetin”, në këtë rast, sado që në mënyrë mjeshtërore mundohet t’i rendis një “grumbull të dhënash” sipas tij, ato kanë një qëllim. Dhe ky qëllim është shndërruar në hakmarrje, në urrejtje, ironizim, tallje, ofendim dhe assesi me dhënien e ndonjë mesazhi me rëndësi kombëtare.
Në fakt, këtu në emër të kombëtares luftohet pikërisht kombëtarja, ku në emër të ideologjisë, përkatësisht luftimit të ideologjisë komuniste, ky mohon çdo gjë të rezistencës kombëtare dhe atë që nga Lufta e Dytë Botërore, të cilën luftë, Buxhovi mundohet ta paraqes si luftë vëllavrasëse, edhe në Shqipëri edhe në Kosovë. Më pastaj, si titist i rryer që ishte vetë, bën lavdërimin e periudhës së titizmit, duke e arsyetuar pothuaj çdo gjë, për ta hyjnizuar gazetën “Rilindja”, si gazetë të kësaj kohe, ku edhe vetë ishte punëtor, për të dalë si partizan kundër komunizmit e deri te lufta e UÇK-së të cilën e krahason me luftën vëllavrasëse të shqiptarëve kundër nazifashizmit.
Për të gjitha këto bën konstruksione të ndryshme, duke u thirrur në hetues ndërkombëtar (në këtë rast një gjerman), duke u thirrur në shërbimin gjerman BND, të UNMIK-ut, të EULEX-it, për të kaluar pastaj në shpalimin e rrëfimeve të Vrasësit të Penduar, pastaj në njëfarë ditari të një rojtari dhe sërish kështu për t’ju rikthyer “shënimeve” të këtyre “burimeve”, me qëllim për të realizuar misionin e tij përmes këtij libri – pamflet, e që ky e quan “roman”. Kështu brenda 400 faqeve gjërat përsëriten, stërpërsëriten, duke u mbllaqitur disa here, që bëhet aq shumë monoton, sa që edhe lexuesi mesatar e kupton qëllimin e autorit, sapo të nis ta lexojë fjalinë vijuese.
Shumë nga këto gjëra që përmenden në këtë roman janë thënë me qindra herë në mediumin e quajtur “Bota Sot”, apo edhe në rastin e fushatës elektorale të partisë të cilës i përket dhe bashkëthemelues i të cilës ka qenë vetë Jusuf Buxhovi. Pra mund të thuhet se, Jusuf Buxhovi, si autor i këtij libri që e quan roman, ka arritur t’i sintetizojë në një masë të konsiderueshme shumë nga sulmet që u janë bërë personaliteteve të caktuara në gazetën “Bota Sot”, në periudhën e pasluftës. Por sado që zhdërvjelltësia e kompilacioneve nuk i mungon, për vetë faktin se ka një qëllim të vetëm, dhe ky është mohimi i rezistencës së armatosur kundër pushtuesit, nuk ka se si të mos merret vesh qëllimi. Prandaj edhe në shumë raste e tradhëton edhe aftësia për të kompiluar, sa që në shumë raste del jo vetëm kompilator i dobët, por edhe qesharak.
Jusuf Buxhovi në këtë libër sillet sikur historia të kish filluar prej momentit kur ky ka filluar të mendojë “shqip” (ndonëse dyshojmë edhe sot që e di se cila është forma e të menduarit shqip). Prandaj për këtë si fazë e ndritur në histori janë (dhe kjo nuk përmendet pa hile): periudha e autonomisë së Kosovës, ku sipas tij nuk ka pasur nevojë që të ndodhnin demonstratat e viteve 68 e sidomos 81; pastaj periudhë e ndritur për të është ekzistimi i shtetit paralel të Kosovës, nga LDK-ja. Pra nuk ka pasur nevojë për luftë të armatosur, sepse shteti po funksiononte, kështu që sipas tij përkatësisht konceptit të tij, liria do të vinte vetëvetiu dhe s’paskësh pasë nevojë për gjakderdhje. Natyrisht pa harruar të përmend këtu edhe gazetën “Rilindja” të cilës i thurë elozhe, ndërkohë dihet se “Rilindja” ishte organ i Lidhjes Socialiste të Popullit Punonjës të Kosovës (LSPP) dhe zëdhënëse e politikës së Lidhjes së Komunistëve të Jugosllavisë (LKJ).
Në vijim do të sjellim disa nga “xhevahirët” e Jusuf Buxhovit lidhur me këto që u përmendën më lart.
Lëvizja ilegale në Kosovë dhe petku ideologjik i kësaj lëvizjeje
Buxhovi, përmend emrat e disa organizatave ilegale, si Froni i Kuq popullor, Lëvizja Socialiste të Kosovës (LRSPK), LPRK, etj., për t’i ritheksuar se pos që e kanë pasur orientimin e majtë, si të Shqipërisë pra, ato angazhoheshin për një Republikë në kuadër të federatës së atëhershmë Jugosllave. Dhe pastaj, menjëherë potencon se me rastin e formimit të Lidhjes Demokratike të Kosovës, si lëvizje e gjithmbarshme, shumë nga këta pjesëtarë të organizatave të majta u kyçen në lëvizjen paqësore. Pra siç shihet, Buxhovi, edhe pse e mban veten historian, bën akrobacione historike në kohë.
Së pari, lëvizjen majtiste që e përmend me emra të disa grupeve, nuk e thotë qëllimshëm se kur është formuar. Pra është formuar në kohën kur monizëm ishte edhe në Jugosllavi. Dhe përderisa titizmi udhëhiqte në ish-Jugosllavi, ku Kosova nuk ishte Republikë, është vepruar në kuadër të rrethanave të kohës së atëhershme për avancimin e Kosovës në nivel Republike, e që kjo nuk do të thoshte se në rrethana të favorshme ishte hequr dorë nga bashkimi kombëtar.
Në atë kohë, edhe Buxhovi, por edhe të gjithë udhëheqësit e LDK-së, ishin pjesëtarë të Lidhjes Komuniste të Jugosllavisë. Pra, edhe LKJ ishte e majtë apo jo? Prandaj, me rastin e rënies së komunizmit gjithkund në Evropë, është e drejtë e secilit që t’i ndërrojë bindjet politike, siç është e drejtë edhe Bill Clintoni, Tony Blair, Nicolas Sarkozy, Gerhard Schroder, Lamberto Dini, Madeleine Albright, etj., të kenë ide të majta. Por, për logjikën e Buxhovit kjo nuk vlenë, sepse si shihet, ai gjërat i vlerëson vetëm nga momenti kur janë larguar nga anëtarësia e Lidhjes Komuniste të Jugosllavisë… Për të edhe historia e ‘shtetndërtimit’ (por jo edhe e çlirimit) fillon nga ky moment.
Së dyti, Buxhovi ua sheh për të madhe shteteve evropiane si Gjermanisë, Zvicrës, etj., që kanë pranuar t’i strehonin grupacionet politike shqiptare, pra të Kosovës, si të majta që ishin, dhe në të njëjtën kohë e përmend, që po në këto vende gjetën strehë dhe pjesëtarë të Qeverisë së Kosovës, qoftë nga ata që e kishin shpallë 7 Shtatorin, qoftë nga Qeveria Bukoshi, e që të gjitha këto të fundit nuk ishin të majta. Por harron ta përmend faktin pse shkuan këta pjesëtarë të shtetit paralel në perëndim: sepse Serbia do t’i burgoste apo jo? Dmth, funksionimi i shtetit nuk paska qenë siç thotë Buxhovi, ngase ky ‘shtet’, duhet të çlirohej. Logjika e Buxhovit do të dëshironte që pjesëtarët e grupeve të mjata, apo më qartë të ilegales, të mos kyçeshin në sfidën e luftës që do të vinte pashmangshëm në Kosovë, sepse “shteti po funksiononte”, dhe sipas tij (Buxhovit) liria do të pikte nga qielli. Përderisa Buxhovi me bashkëmendimtarë të tij (jo të gjithë LDK) mendonin se nga qielli mund të binte kokrra gruri, këta të majtët (apo enveristët si do të kishte qejf ti quante Buxhovi), mendonin se nga qielli nuk bie kokrra gruri, por bie shi, borë e breshër. Kurse për t’u bërë gruri, duhet me u bërë disa punë paraprakisht. Koha tregoi se “të majtët” që Buxhovi i urren patologjikisht, kishin të drejtë. Po Buxhovi vetë, pse ishte i majtë gjatë kohës së titizmit? Buxhovin e kanë penguar materialet që janë shpërndarë nga këto grupe majtiste ndër shqiptarët e Kosovës, Maqedonisë, Malit të zi, e të Luginës së Preshevës. Dhe sërish Buxhovi kapet për ideologji. Buxhovit nuk i bën përshtypje situata e shqiptarëve në ish-Jugosllavi. Ai i din këto pamflete si i quan ai artikujt e Zërit të popullit, e libra të ndryshëm. Sepse si duket ka qenë pjesë aktive e përndjekjes së kësaj literature, vetëm e vetëm që mos të indokrinohen shqiptarët në ish-Jugosllavi me “enverizëm e stalinizëm”, vetëm e vetëm që të ruhet jugosllavizmi përkatësisht titizmi nga shqiptarët. Dhe njëri ndër pararojat e kësaj ideologjie, padyshim se ishte edhe vetë Buxhovi.
Rreth fondeve të “tre përqindëshit” e sidomos të atij “Vendlindja thërret”, shkruan vetëm “për manipulime të shumta me kontrata fiktive të blerjes së armëve, pastaj bartjes së fondeve të caktuara në duart e komandantëve të shpifur dhe të grupeve tjera mafioze të instaluara nëpër hotelet luksoze të Tiranës dhe nëpër disa qytete tjera perëndimore”…
Natyrisht se nuk përjashtohet mundësia e keqpërdorimit nga ndonjë individ i caktuar, dhe për këto adresa është prokuroria dhe jo libri para se të lajmërohet në organe kompetente. Pra për këto fonde flitet vetëm keq. Asnjë fjalë e mirë. Thua se asnjë ndihmesë nuk e paskan bërë për financimin e luftës për çlirimin e Kosovës! Po kështu e ka qejf që të kishte qenë Buxhovi. Dhe meqë nuk ka qenë kështu, atëherë shkruan kështu, që të krijojë mjegull e hallakamë. Po të ishte vërtet kështu, jo vetëm Buxhovi, më së pari do të lajmëroheshin në organet kompetente. Përse nuk ka bërë asnjë denoncim Buxhovi? Por nuk është vonë as tani që t’i deponojë secili të gjitha të dhënat që ka, sepse kështu i ndihmohet Kosovës, kështu pastrohen edhe luftëtarët e vërtetë nga keqbërësit eventual që hipotetikisht kanë mundur të hyjnë në radhët e UÇK-së për t’u pasuruar. Ndoshta është e tepërt ta pyesnim Buxhovin, meqë kaq shumë bën zhurmë në këtë çështje, sa para ka dhënë vetë Buxhovi, dhe në cilin fond?
(Vazhdon…)
